Nok eit overgrep mot nærsynte

Som vi uttrykkjeleg har demonstrert gjennom fleire førebiletlege blogginnlegg om korona, er ikkje underteikna per definisjon nokon motstandar av helse. Men det finst grenser. No har Trondheim kommune ein gong for alle tråkka over den grensa, ved å påby bruk av munnbind i utide. 

Mange har stygge tenner og liknande og blir difor mykje penare med munnbind. Vi anerkjenner òg det djupt fordelaktige ved at det no blir endå vanskelegare å kjenne att folk. Mange som ein tidlegare måtte stogge og tørrprate med, kan ein no gå rett forbi og sidan truverdig påstå at ein ikkje kjende att. Om dei likevel får kloa i ein og byrjar prate vrøvl, vil dei snart gå lei når dei ikkje høyrer kva ein seier, fordi ein med overlegg mumlar i munnbindet og skuldar på at lyden av røysta ikkje ber igjennom det. Når vi, trass alle desse openberre fordelane, er motstandarar av bruk av munnbind, kva kjem det av?

Vi prøvde faktisk. Vi fekk vita førre tysdag ettermiddag at vi heretter måtte ha munnbind ved henting og levering av dottera vår i barnehagen, og riktig nok gløymde vi det onsdag morgon, men vi hadde det på oss onsdag ettermiddag. Men vi rakk ikkje å ta meir enn eitt steg med munnbindet før vi gjekk oss på ein stein og snubla. Årsak: Når ein brilleslange bruker munnbind utandørs, blir det dogg på brillene. Vi nærsynte blir hindra frå å sjå noko som helst. Nasen som vi vanlegvis bruker aktivt til å lukte oss fram med, og munnen som vi flittig smakar oss fram med, er òg sette ut av spel på grunn av munnbindet. Ivrige på å respektere smittevernet tok vi likevel munnbindet på att, og datt med ein gong på nytt og rulla nedover ein lang bakke. Ungane var ute og skoggerlo av synet. Vi trudde vi høyrde dottera vår, så vi tok den ungen som lo som ho. Blinde som vi var, skal vi vedgå at vi stakk denne ungen i auga med fingeren og heldt ho opp ned då vi gav ho ein klem, og det vart ikkje betre av at det synte seg å vera feil unge. "Korona, korona!" skreik barnehagepersonalet. Då vi omsider hadde funne riktig unge, gjekk vi oss rett inn i gjerdet og miste Lindis over det, ho landa med andletet fyrst på den andre sida. Enn vidare tok vi feil bil, sette oss pladask oppå ei dame i framsetet i denne. Då vi fann rett bil, feste vi Lindis bak fram i barnesetet, og vi rygga over ei gamal kjerring då vi skulle ut på vegen. Det skal seiast at ho neppe hadde lenge att å leva uansett på grunn av pandemien, men likevel: Fyrst då vi hadde køyrt eit par hundre meter på fortauet, forsvann dogga frå brillene våre. 

Verda sett gjennom eit munnbind. Illustrasjonsfoto frå ferieturen vår til Kjøllefjord i sumar.

Elsparkesyklane som kjem frå alle baugar og kantar og meiar oss nærsynte loddrett ned, var berre byrjinga. No har Trondheim kommune nok ein gong prova at dei ikkje vier ein tanke til denne utsette minoriteten, oss. Etter publiseringa av denne kommentaren har vi fått mengder av meldingar frå nærsynte som har opplevd akkurat det same, og andre som har vorte skadelidande på grunn av tilfeldige møte med delvis blinde som no har vorte fullstendig blinde grunna munnbind. Konklusjonen er tung, men enkel: Munnbind drep. Vi treng eit unntak frå munnbindpåbodet og det no!

NB: Dette er ein kronikk og kan eller kan ikkje lesast som eit uttrykk for skribenten si personlege meining. Lik og del! 

Pesta

Korona! Det er på tide at vi òg deler våre røynsler med, og difor vår visdom om, dette grufulle viruset. Vi fekk det nemleg. I to dagar hadde vi det. Men vi gav ikkje opp. Vi visste at det var oss eller viruset, så vi kjempa med nebb. Kjempa oss tilbake til livet, så å seia. Les den sterke historia.

Det var førre sundag morgon vi kjende det: litt vondt i halsen. Grunna mediehysteriet skjøna vi med ein gong at dette måtte vera korona, så vi gjekk i karantene heime denne dagen, noko vi for så vidt ville ha gjort likevel, sidan vi ikkje hadde andre planar. Vi vona at viruset skulle sleppe taket innan Dagsrevyen, men det beit seg fast. Her måtte lut til, så vi kokte te og hadde oppi ein masse fersk ingefær. Grei te, og vi merka ei lita betring som fylte oss med von: Då vi la oss, visste vi at vi kanskje ville vakne neste morgon.

Men vi sleit med å sova på grunn av plagene i halsen. Vi skulle så gjerne hatt ein lindrande halspastill! Fordi vi er oppvaksne i den viktige kystkommunen Melhus, har vi tradisjonelt svore til den autentiske sjømannspastillen Fisherman's Friend, brukt av titusenvis av sjømenn frå Melhus gjennom generasjonar. Men då vi halvdaude av halskløe gjekk ned i kjøkenet og rota i skuffene i jakt på denne sjelebøtande pastillen, fann vi han ikkje. Det var nummeret før vi la oss ned på golvet for godt. Men heldigvis hugsa vi dei vakre og sterke orda frå kamerat Trump, ein koronaoverlevar som med sitt enorme heltemot er ein inspirasjon for så mange: "Don't let it dominate you. Don't be afraid of it. We're gonna beat it. We have the best medical equipment, we have the best medicines, all developed recently, and we're gonna beat it." Det var då vi då kom til å tenkje på ei anna, meir bortgøymd skuff, der vi i april gøymde unna ein pose Hockeypucker for Vilde. Vi kraup fram til denne skuffa, krøkte oss opp, trekte ho ut med det aller siste av krefter ... Gud vere lova, der låg dropsversjonen av Hockeypulver! Dimed hadde vi styrke til å koma oss attende til senga. Vel, forresten tok vi med oss ein Underberg på vegen, og nokre kamferdropar vi ervde frå farfaren vår, som vi dryppa på ein sukkerbit. Dessutan hadde vi under senga ein boks Hong Thai traditional Thai herbal inhalant vi ein gong fekk i gåve av ein elev, nokre buddhistiske new age-greier som gjorde underverk for nasen, og i tillegg sjølvsagt terpentinpiller og ein harelabb. 

Altså sov vi til slutt ganske godt den natta, men merkeleg nok hadde vi framleis viruset då vi vakna. No skulle vi normalt ha gått på jobb og smitta alle der, men dette var diverre ikkje mogleg, fordi det var lærarane sin dyrkjøpte haustferie. Men dotter vår drog på jobb og sambuaren vår i barnehagen, og vi stålsette oss for ein svært einsam måndag med mange mørke tankar kring vår kalde grav. 

Svært ugunstig å vera oss førre sundag og måndag, då koronaen slo til for fullt. 

Då vi fyrst byrja tenkje, snudde vi likevel flisa på hovudet: Kanskje var all denne isolasjonen sjølve årsaka til den grufulle pesta? Kanskje var ikkje den klassiske skulemedisinen rett kur for oss? For vel er koronaviruset eit virus og på denne måten somatisk, men god helse byrjar likevel alltid i det psykososiale. Vi innsåg at det var på høg tid å koma seg ut or huset! Dei fleste problem kan ein trass alt gå seg ut av, dei fleste sjukdommar inkludert. Så i kveldinga gjekk vi, trass i åtvaringar frå alle ekspertar, på kviss på kafeen Antikvariatet. Der drakk vi ein porter og to ingefærøl, og alle desse kjendest vesentleg meir helsebringande enn nemnde ingefærte. Med det siste vi hadde att av pust og blodomlaup både lo og storkosa vi oss berre verre. 

Vi ville sjølvsagt aldri ha møtt opp på kvissen om det var fare for å smitte nokon, men dei andre på kvisslaget er så nedsylta i alkohol og tobakk at dei openbert er immune – mot alt. Etterpå slepte vi oss heim att gjennom gjennom regn og vind, og rekna igjen med å vakne daude neste morgon. Men det gjorde vi ikkje! Ved soloppgang var vi tvert imot friske, og vi sit her i dag som eit levande døme på at det siste ein bør gjera er å leggje seg ned og bukke under for koronaviruset. Det er ikkje sterkt, det er ikkje uovervinneleg, det kan ikkje slå oss. Vi har det beste ølet, den beste lakrisen. Gud velsigne Noreg, Gud velsigne oss.

SISTE: Albert Camus' roman Pesta har visstnok selt til gull att i koronatida; vel fortent. I dette verket finn ein nokre ord som alltid har vore mellom favorittsitata våre, og som gjerne kan stå på gravstøtta vår om vi no likevel skulle døy av pest og/eller korona: "Det er rettferdig," skreiv Camus, "at lykka iallfall no og då kjem som ei løn til dei som nøyer seg med menneska og deira fattige og fryktelege kjærleik."

Tekakedagar

Vi må berre leggje oss langflate og beklage at bloggen har gått for varmt og kaldt vatn i ei stund. Vi vil forsvara oss med eit paradoks: Vi har aldri tid til å skrive her inne når vi faktisk har noko å skrive om, berre når vi ikkje har noko å skrive om. Slikt blir det kvalitet av, kan de tru.

Men i går trekte vi eit letnadens sukk. Dette uttrykket kan umogleg vera god nynorsk, men dei siste dagane har vi mildt sagt fått vår metnad av god nynorsk, i ein slik grad at vi vurderer å byrja skrive inuittisk i staden. Saka er at vi omsider har fått ferdigstilt den andre boka vår, romanen Kleda er gjennomvåte, som kjem på Flamme forlag om fåe veker. Vi har, om sant skal seiast, pusla med dette prosjektet vedvarande gjennom sju, åtte år. Likevel må det liksom koma til eit punkt der ein må sitja oppe til langt på natt og flikke på komma og klammeformer, fordi ein plutseleg har ein deadline neste morgon. Berre timar før dauden inntreffer oppdagar ein plutseleg at ein har forveksla ei mosebok med profeten Malaki, Herre Jeremias! Men vi trur det meste vart rett til slutt. Vi skal elles ikkje masa mykje om innhaldet i boka, det får tala for seg sjølv når ho er trykt; vi vil berre presisere at ho inneheld opptil fleire gode vitsar. Altså ikkje subtil, fordekt humor, men reine vitsar, à la dei ein finn i Marvin Wiseths legendariske storverk Trønderblanding. Trøndersk historie, 539 trønderskrøner, trønderske ordtak, ei bok som på mange måtar har vore ein føregangsmodell og ei rettesnor for romanen vår. Så her er det berre å hoppe i det og tinge – og skulle de ikkje ha lyst på vår bok, ting då i det minste, for Guds skuld, Marvin Wiseths trønderblanding.

Mildt sagt juicy, tekaka frå Melhus bakeri.

Til poenget: Det er på grunn av det letnadens sukket vi trekte då vi endeleg var ferdige med heile denne bokbalubaen, at vi har funne det opportunt å kose oss med denne bloggen att. Vi kan likevel ikkje skrive for langt, for no skal vi ta feiringa til nye høgder ved å eta tekake – eller "thecake", som ungdommen kallar ho – frå Melhus bakeri. La det riktig nok vera sagt at vi sjølvsagt ikkje er så sjølvforelska og hedonistiske at vi kjøper tekake til 49 kroner halvkaka berre på grunn av ei skarve bokutgjeving. Nei, sambuaren vår Vilde, Gud velsigne ho, hadde bursdag her om dagen, og det var i den samanhengen vi krøkte oss inn på Melhus-torget etter tekake. Ho kunne ikkje ha vorte meir rørt. Men som vi alltid seier til ho: "Det er godt å finne noko i morgon òg!" Og det gjorde vi. 

Dei av dykk som no sit med vatn i munnen og siklar etter tekaka vår, kan vi trøyste med fylgjande: I Kleda er gjennomvåte nemner vi ordet "tekake" ikkje mindre enn ti gonger – pluss to gonger i bunden form! Så det er berre å setja over kaffien. Kald mjølk høver for så vidt òg godt.  

Avspasering

Bloggen vil no ta minst tre vekers avspasering. Det er viktig å understreke at dette er avspasering og ikkje ferie, avspasering opptent gjennom mange timar med pålagt overtid denne våren. Eit unnatak er fyrstkomande helg, når vi reiser til Finnmark og neppe kan forventast å spasere, både på grunn av vanskeleg terreng og dei mange gode tilboda på det finske vinmonopolet. Vi vil, i denne samanhengen, ta ut litt ferie etter behov. Men det meste av ferien sparar vi til ein vinterdag.

"Bilete for merksemd" er eit genialt triks vi har lært av ungdommen. Det dreier seg om å bruke eit sjokkerande bilete som strengt teke ikkje har mykje med saka å gjera, for å skapa blåst og hurlumhei kring det ein vil formidle. Men vi vil sjølvsagt aldri falle til slike spekulative djupner. Biletet over, som forresten umogleg kan sjokkere nokon, har faktisk veldig mykje med alt å gjera: Det illustrerer, nokså spesifikt, planane våre for avspaseringa. 

I mellomtida ynskjer vi alle lesarar ein sumar. Gjev hausten kjem fort, så vi igjen kan møtast skjerm til skjerm. Takk! 

O sykkelstyre, o kjærlighet

Bompengar! Har aldri likt dei. Prinsipielt er vi fullstendig for dei, og det er ingen tvil om at alle siviliserte land bør ha skyhøge bompengesatsar. Om folk ikkje har råd til å betale bompengane, får dei halde seg heime. Grunnen til at vi likevel avskyr bompengar, er konsekvensane dei har for oss, altså meg: Det kostar oss ein formue å køyre til og frå jobb på Melhus, og dét endå vi tek ein lang, svingete, livsfarleg krok om Tiller bru for å spara 14 kroner kvar veg. Vi må takke kinesarane for koronaviruset, for heimekontoret vi har hatt i det siste, har gjort oss merksame på kor mykje pengar vi faktisk ausar ut til bompengemogulane kvar månad: Over tusen kroner! Pengar som kunne ha stått i banken i staden.

Her om kvelden oppdaga vi at vi hadde gløymt ei bok på jobb, ei bok vi treng i donten vår. Så såg vi på kalenderen – april og vår – og då gjekk det ein skikkeleg nisse i oss: No skal ikkje bompengebaronane få eit raudt øre til av oss, tenkte vi – og kasta oss på sykkelen! 

No trur de sikkert at dette innlegget er eit dårleg fordekt forsøk på å skryte av kor sporty vi er, men der må vi på det sterkaste protestere. Vi har nemleg elsykkel, så det er eigentleg berre å gli i veg, ein treng knapt å trø. Likevel lurer vi på om vi kanskje vart "støl" av den totalt fire mil lange turen, men vi er usikre på kva ordet tyder – er det ikkje eigentleg ei slags seter? Vi vil understreke at vi dessutan åt ein masse kanelboller før vi drog heimefrå, og Øffer gammeldaws flæskesvær då vi kom heim. Nei, poenget med denne sykkelturen var på ingen måte å koma i form, det handla utelukkande om å gje bompengesjeikane eit spark bak, og kollektivtransportkrøsusane ikkje minst: Vi ville nemleg prove at frå Risvollan, der vi bur, går det fortare å elsykle til Melhus enn å ta buss, som jo inneber alskens uforståelege byte i stendig meir avsidesliggjande vegkryss. Skulle vi få rett?

Vi var ikkje komme lenger enn til Leira soningsanstalt før vi sterkt vurderte å grava oss ned i tide, då det snødde både fram-, side- og baklengs. Men då ville bompengekalifane og kollektivtransportgrevane ha ledd sist, så det vart ikkje aktuelt! Vi heldt fram over Øvre Leirfoss til Sjetnmarka. Velkomsten var som ein kan forvente av folk som skriv Skjetne utan k. I det nesten like stusslege Heimdal sentrum letta vêret litt. Men var det noko som verkeleg skuffa oss på denne turen, så var det kor gudsjammerleg lang den dystre dalen frå Heimdal ned til Klett har vorte. Han var mykje kortare då vi var yngre, men det var den gongen Klett vart stava som det bør stavast: "Klæt". "Klett" er på mange måtar ein veldig svindelaktig stavemåte, for han får liksom Klett til å høyrast nesten truskuldig ut, medan det motbydelege "Klæt" meir ærleg avslører det sanne vesenet til denne ufanslege bakevja. Før hadde dei i det minste det vidgjetne Klett-krysset å skryte av, men no veit vi ikkje kor det har vorte av dette heller. Det er neppe naudsynt å nemne at vi er sterkt imot heile utbygginga av E6 mellom Trondheim og Melhus, for no går det så absurd fort å køyre til jobb at vi nesten ikkje får noko åleinetid per dag. Eit anna moment er naturligvis valdtekta av matjord og vakkert landskap. Vi er glade for at vår kjære farfar slapp å oppleva denne terroren. Men at han snur seg i grava der oppe ved Melhus kyrkje, høyrer vi kvar morgon når vi parkerer bilen utom voksenopplæringa. For eit par år sidan skreiv vi faktisk eit dikt om den vederstyggelege E6-utbygginga, nærare bestemt om ei arkaisk høyrive som stod att midt i det brutale anleggsarbeidet i lang tid, utan at nokre av spakaillane såg ut til å ana kva dei skulle gjera med dette ironiske minnesmerket over svunnen bygdeidyll. No er høyriva destruert, tippar vi, i lag med nok eit vakkert stykke norsk natur. Diktet sende vi til Adresseavisa, av alle ting, og dei trykte det, men dei presterte å forkludre lineskifta våre fullstendig, så alt av rytme gjekk opp i gjørme. For dette har vi aldri tilgjeve dei.

Den urgamle høyriva i det stygt kvesta landskapet på Klæt, våren 2017. Her er det berre veg no, veg og eksos og motorstøy, og innimellom ein bitter gubbe på ein krakelerande sykkel som knapt går framover.

Men så: vår gloriøse innsykling i gamle Melhus, "den smukkeste bygd i Norge", ifylgje kong Håkon VII. Sjeldan har vi næra så religiøse kjensler som då vi passerte den gamle grensesteinen mellom Leinstrand og Melhus herader, og heva blikket mot Vassfjellets skinande topp. 50 minutt! 50 minutt tok det oss å sykle frå Risvollan heilt til Melhus sentrum, og då brukte vi minst eit par minutt på eit feilslått vegval på Tiller, og ytterligere eit par på å snakke med nokre eritrearar som var ute på ein aftanstur kring Martin Tranmæl-statuen.  

Stemningsfullt på Melhus denne vårkvelden; her ved Meeggen bru. Vi har diverre igjen fått støv på kameralinsa vår, men essensen av atmosfæren bør vera overtydeleg nok. 

Boka vi skulle hente på kontoret, kunne vi diverre ikkje finne der. Det synte seg i ettertid at ho låg heime under ei anna bok. Som trøyst gjekk vi på Mega Melhus for å kjøpe flæskesværen vi enno ikkje hadde ete, men der var det berre slike sjølvbetente kasser. Lykkeleg uvitande som vi er om denne typen futuristisk teknologi, kom vi i skade for å skanne same pose flæskesvor fire gonger. Det var berre lov til å slette kvar vare éin gong, så vi enda med å betala for tre poser flæskesvær, endå vi altså berre fekk éin med oss heim. Dimed vart sykkelturen nøyaktig litt dyrare enn det ville ha vore å køyre tur retur gjennom bomringane, men dette veit jo ikkje bompengegeneralane noko om. 45 minutt! 45 minutt tok turen attende, no då vi visste vegen. Dette endå vi altså var nedlessa i flæskesvær, og mange stader måtte stogge for å fotografere pittoreske landskap i poetisk aftanslys, samt rekkje finger til bomringar. Alt i alt ein grei tur, og eit kraftig skot for baugen for bompengehertugane og kollektivtransportemirane! 

Slett ikkje ein blank fimfomfei

Det var denne koronaen. Vi liker ikkje å klage, men det seier seg sjølv at krisa har ramma fåe så hardt som oss, og spesielt no i påska har dette vorte overtydeleg. Fyrst med påskebridgen som vart avlyst: Det er direkte sjelevandrande å tenkje på at vi hadde sete her som vinnarar av påskebridgen i Soknedal 2020 no, om det ikkje var for eit virus så lite at det får plass på eit knappenålshovud. Men i tillegg dette perfide hytteforbodet, eit gigantisk overgrep frå statens side, tidenes kanskje verste justismord. Som norske borgarar har vi éin ting å glede oss til per år, og dét er påska, når alle hyttefanatikarane hutar seg til Helgoland ut av byen, og for ein gongs skuld lèt oss vera i fred! Éi skarve veke der dei småborgarlege grannane våre ikkje står i gata og kostar grus og mokar regnvatn, og ugleser oss fordi vi ikkje gjer det same. Men nei då, denne påska vart dei verande, heile hurven! Dei står der og kneggjar og skrapar som aldri før, og smittar oss med Gud veit kva.

I det minste er det lov til ta dagsturar ut av kommunen, og sist måndag følte vi eit sterkt behov for å sleppe unna dei desperate hyttegnomane for ei lita stund. Dessutan ville vi glede den gamle mor vår med ei utflukt, og bror vår som òg slit med grannane sine. Så vi tenkte: Kva stad er vakker og lett tilgjengeleg, og såpass isolert at ein neppe støyter på folk der? Svaret gav seg sjølv: Budal.

Budal har alltid hatt ein nesten mytologisk sus i vår serk. Vi var der for nokre år sidan med vår gamle ven Vigfus Skunken, og ein annan gong på tevling med Monrad Lunnsa, den legendariske våravslutningstevlinga i Singsås bridgeklubb. Men no tenkte vi at dotter vår òg burde få oppleva denne ljuvlege pletten på jord. Fjella, elvene, brattleiken, skogane, fjella, liene, brattleiken, elvene, skogane: O, for ein venleik! Og som venta: ikkje ei levande sjel å sjå. Ganske underleg, eigentleg, med tanke på at absolutt alle vegar fører til Budal. Ein kan køyre opp før Soknedal, i Soknedal, før Rognes, på Rognes. På denne turen testa vi faktisk alle dei eksotiske vegane til Budal. Særleg den tarvelege vegen frå Kjellbrua fortrylla oss: Noko så trongt, bratt, svingete, mørkt og halvvegs nedsnøa! Fantastisk. Det er faktisk sant som leksikona seier, at i Budal er det så bratt at ein må stogge for å bremse. Vi heldt på å køyre av vegen både tiatt og tuatt, og ingenting er gale med dette.

"La småborna koma til meg," sa Jesus før påska tok livet av han. Men det gjeld visst ikkje dét heller no lenger. Lukka og låst i Budal kyrkje palmemåndag.

Ja, dette er verkeleg ein dagstur vi kan tilrå på det kaldaste. Men kjenner vi dykk rett, vil de heller sitja heime og surmule over hytteforbodet, ein politikk vi støttar eitt hundre prosent, og som ærleg talt er til pass for dykk. Det seier ein del om kor gjerne verda vil bedragast, at det same ettermiddag var tjåkfullt av folk i husgerådsbua "IKEA" i Trondheim. Vi drog dit fordi steikeomnen vår – noko skikkeleg ræl kjøpt av den førre huseigaren, nettopp på IKEA – sjølvsagt har gått i hundane. Der, i denne helvetes ørtogførtiande krins, stod altså kreti og pleti som sild i tønne kring gullkalven. Ergo decipiatur! 

Sjeldan har vel eit av dei fremste påskedikta i norsk lyrikk, Vilhelm Krags "Mårtens klage over de triste tiane" passa betre. Han var riktig nok sørlending, Krag, og er det nokre vi er meir skeptiske til enn austlendingar, vestlendingar, trønderar og nordlendingar minus finnmarkingar, så er det sørlendingar. Men i desse undergangstider står verda neppe til pinse, og same kor nådelaust viruset har herja med akkurat oss, er det kallet vårt å gjera kvardagen dykkar litt rikare. Difor denne elegien, som kan tyde på at gamle Krag var reine Nostradamus.

Og katten går langs bryggane
om morningen og gråder,
      å jøje mig, for påske!
For endda her er påskedag,
så er her bare slupseveir,
og sundet er som grynegraud så grå.  

Og her er koldt i kammerset
og ovnen er ugiddelig,
jeg gir ham extra bjerkeved,
men se om han vil æde,
      han ryger, så en kunne mest forgå. 

Nei, her er ikke leveligt
på jorderig nu mere,
for ikke er her kvægelse,
og ikke er her røigelse
      og sletikke en blank fimfomfei. 

Men her er bare sodavand
og sorrig og afholdenhed,
en er som til begravelse
og hygga hun er gåen,
      ja, gåen alt sin fløitande vei. 

Så katten kan nok klage sig
om morningen langs bryggane
og suge sig på labbane
og pille seg på teane
      og ønske sig en liden melketår.

For hvor han så skal snu sig,
så er her bare slupseveir.
Og hele verdens rige
er grå, ja, som en grynegraud.
      Å jøje mig, for påske, du, i år! 

Forkrøpla smultringar, perfekte akkurat som dei er

Vel, då vart det visst karantene! Personleg har vi aldri sett korkje ein bakterie eller eit virus, og det er totalt uaktuelt for oss å tru på noko vi ikkje har sett. Forresten skjer jo dei fleste ulykker i heimen! Og sjukdommar og daudsfall som underteikna har hatt med å gjera, har i stor grad vore knytte til rusmisbruk i heimen. Så om vi overlever denne karantenen, er nok høgst tvilsamt. Difor tenkte vi at det var greitt å få sagt vår meining om det såkalla koronaviruset fyrst som sist, før denne bloggen går inn i arkeologien for godt. Alle må jo ha ei sterk meining om viruset, slik vi forstår det, iallfall ser det slik ut i "SoMe".

Fyrst var vi veldig glade for viruset, fordi vi eigentleg forventa mykje stress i perioden fram mot påske, og difor såg lyst på litt redusert aktivitetsnivå. Mellom anna har vi slite mykje med FOMO, men det slepp ein no, når ingenting hender. At skulen vi arbeider på plutseleg skulle stengje, synst vi likevel var å dra det langt, for vi har stor glede av samværet med elevane. Det er rart å tenkje på at vi seinast på torsdag stod og steikte vaflar i lag med afrikanarar og asiatar, og hosta og naus både i hytt og vêr, fullstendig ubekymra for absolutt alt. 

Men på fredag fekk ikkje elevane lenger koma. Heldigvis presiserte sjefen at vi som kommunalt tilsette på ingen måte var permitterte, men no kunne bli omplasserte og nytta til å dekkje andre presserande behov i kommunen.Vi sende ho straks ein e-post med dei fem fyrsteynska våre kva galdt ny etat, i prioritert rekkjefylgje: "1. Kart og oppmåling. 2. Hølonda skimuseum. 3. Bibliotek og litteraturformidling. 4. Ordførarens harem. 5. Heradsagronomen." Men idet vi kom heim den ettermiddagen, venta ny informasjon frå sambuaren vår, Vilde: "Er du galen," sa ho, "hugsar du ikkje at eg var i Polen sist helg med venninnene? Vi er i karantene vi no, ti dagar fram i tid. Endeleg skal eg lære ditt sanne eg å kjenne – om du no har eit!" 

Solas korona, her framheva av ei solformørking, er inga ny oppfinning. Riktig nok har denne blåkvite strålekransen ein temperatur på over ein million gradar, men han er sjølvsagt ikkje farleg for folk på jorda! Å tru at vi no plutseleg skal få virus av koronaen berre på grunn av holet i ozonlaget, er i beste fall konspiratorisk. 

Høyrt sånt! Nei, vi er verkeleg ikkje positive til viruset, synst det er noko skikkeleg tullball. Har folk fullstendig gløymt kva som er rota til alt vondt? Ja, nettopp: lediggang! Så freistar vi døyve keisemda i nokre augneblinkar då, ved å pusle litt med hobbyen vår, nemleg å bite naglar. Men same kvar i leilegheita vi står og gneg, er Vilde på oss som hauken: "Det er er forbode å stikke fingrane i kjeften!" doserer ho. "Eg har det frå Bent Høie i eigen låge person!" Jaså, men kva pokker er det eigentleg meininga at ein skal finne på i karantene, anna enn å skrive dustete blogginnlegg?

Vel, ein får glede seg til den 27. mars, tenkte vi, når skulen og barnehagen opnar opp att, og alt blir nøyaktig som før. Då er det forresten snart påske, og tid for påskas vakreste eventyr, påskebridgen i Soknedal. Så vi gjekk inn på nettet for å sjå på påmeldingslista, godte oss over alle buljongpara. Men kva stod det der? Jo då: "Grunna koronaviruset har vi diverre sett oss nøydde til å avlyse tevlinga." Avlyse! Jamvel under svartedauden greidde dei å arrangere påskecupen i Soknedal, men altså ikkje i 2020. Ei fallitterklæring av dimensjonar!

Når det kjem til slike eksessar, må ein vurdere om ikkje vinninga ved heile unnatakstilstanden går opp i spinninga. Vi snakka alt for månadsvis sidan med Stein Bjerkset om påskecupen, og det er inga overdriving å seia at han har gledd seg som ein gris. Når avlysinga så kjem, snakkar vi om vonbrot og liding i ein slik storleiksorden at nokre skarve daudsfall blir småtteri i samanlikning. Einsemd, isolasjon og mangel på sosial stimulans har historisk sett drepe langt fleire enn alle andre daudsårsaker til saman (sjå relevant forskning for meir info). Likeins er det vitskapeleg sett livsfarleg å ikkje bite naglar når ein er nervøs, for konsekvensen blir gjerne at ein kanaliserer nervøsiteten ut i anna, endå meir bisarr framferd. Gud vere med oss alle! 

SISTE: Karantenen vart laurdag formiddag oppheva for partnarar av kvinner som har vore på spaweekend i Krakow. For å få litt luft under vengene, køyrde vi difor ein tur til City Lade, der vi hamstra Frydenlund bayer i tilfelle ny karantene. Utom senteret stod ei smultringvogn, og der inne såg vi til vår store overrasking den legendariske bridgespelar og seljar av bær, suvenirar og no altså smultringar, Steinar Stokkeland. I desse tronge tider ynskte vi å støtte den samfunnskritiske funksjonen hans ved å kjøpe fire smultringar, som ikkje var dyre heller: Éin smultring kosta kr. 8, fire smultringar berre kr. 32! Men dugnadsorientert som han er, ville Stokkeland i staden støtte oss i vår smule forfattargjerning, som sant å seia har fått ein oppsving under koronaviruset, og forresten er fullstendig samfunnsukritisk: Han gav oss rett og slett ein diger pose av full av deformerte restesmultringar – gratis! Dei var aldeles nydelege på smak, men kva viktigare er: Dei prova at det trass alt finst kjærleik, jamvel i koronaens tid.