Slett ikkje ein blank fimfomfei

Det var denne koronaen. Vi liker ikkje å klage, men det seier seg sjølv at krisa har ramma fåe så hardt som oss, og spesielt no i påska har dette vorte overtydeleg. Fyrst med påskebridgen som vart avlyst: Det er direkte sjelevandrande å tenkje på at vi hadde sete her som vinnarar av påskebridgen i Soknedal 2020 no, om det ikkje var for eit virus så lite at det får plass på eit knappenålshovud. Men i tillegg dette perfide hytteforbodet, eit gigantisk overgrep frå statens side, tidenes kanskje verste justismord. Som norske borgarar har vi éin ting å glede oss til per år, og dét er påska, når alle hyttefanatikarane hutar seg til Helgoland ut av byen, og for ein gongs skuld lèt oss vera i fred! Éi skarve veke der dei småborgarlege grannane våre ikkje står i gata og kostar grus og mokar regnvatn, og ugleser oss fordi vi ikkje gjer det same. Men nei då, denne påska vart dei verande, heile hurven! Dei står der og kneggjar og skrapar som aldri før, og smittar oss med Gud veit kva.

I det minste er det lov til ta dagsturar ut av kommunen, og sist måndag følte vi eit sterkt behov for å sleppe unna dei desperate hyttegnomane for ei lita stund. Dessutan ville vi glede den gamle mor vår med ei utflukt, og bror vår som òg slit med grannane sine. Så vi tenkte: Kva stad er vakker og lett tilgjengeleg, og såpass isolert at ein neppe støyter på folk der? Svaret gav seg sjølv: Budal.

Budal har alltid hatt ein nesten mytologisk sus i vår serk. Vi var der for nokre år sidan med vår gamle ven Vigfus Skunken, og ein annan gong på tevling med Monrad Lunnsa, den legendariske våravslutningstevlinga i Singsås bridgeklubb. Men no tenkte vi at dotter vår òg burde få oppleva denne ljuvlege pletten på jord. Fjella, elvene, brattleiken, skogane, fjella, liene, brattleiken, elvene, skogane: O, for ein venleik! Og som venta: ikkje ei levande sjel å sjå. Ganske underleg, eigentleg, med tanke på at absolutt alle vegar fører til Budal. Ein kan køyre opp før Soknedal, i Soknedal, før Rognes, på Rognes. På denne turen testa vi faktisk alle dei eksotiske vegane til Budal. Særleg den tarvelege vegen frå Kjellbrua fortrylla oss: Noko så trongt, bratt, svingete, mørkt og halvvegs nedsnøa! Fantastisk. Det er faktisk sant som leksikona seier, at i Budal er det så bratt at ein må stogge for å bremse. Vi heldt på å køyre av vegen både tiatt og tuatt, og ingenting er gale med dette.

"La småborna koma til meg," sa Jesus før påska tok livet av han. Men det gjeld visst ikkje dét heller no lenger. Lukka og låst i Budal kyrkje palmemåndag.

Ja, dette er verkeleg ein dagstur vi kan tilrå på det kaldaste. Men kjenner vi dykk rett, vil de heller sitja heime og surmule over hytteforbodet, ein politikk vi støttar eitt hundre prosent, og som ærleg talt er til pass for dykk. Det seier ein del om kor gjerne verda vil bedragast, at det same ettermiddag var tjåkfullt av folk i husgerådsbua "IKEA" i Trondheim. Vi drog dit fordi steikeomnen vår – noko skikkeleg ræl kjøpt av den førre huseigaren, nettopp på IKEA – sjølvsagt har gått i hundane. Der, i denne helvetes ørtogførtiande krins, stod altså kreti og pleti som sild i tønne kring gullkalven. Ergo decipiatur! 

Sjeldan har vel eit av dei fremste påskedikta i norsk lyrikk, Vilhelm Krags "Mårtens klage over de triste tiane" passa betre. Han var riktig nok sørlending, Krag, og er det nokre vi er meir skeptiske til enn austlendingar, vestlendingar, trønderar og nordlendingar minus finnmarkingar, så er det sørlendingar. Men i desse undergangstider står verda neppe til pinse, og same kor nådelaust viruset har herja med akkurat oss, er det kallet vårt å gjera kvardagen dykkar litt rikare. Difor denne elegien, som kan tyde på at gamle Krag var reine Nostradamus.

Og katten går langs bryggane
om morningen og gråder,
      å jøje mig, for påske!
For endda her er påskedag,
så er her bare slupseveir,
og sundet er som grynegraud så grå.  

Og her er koldt i kammerset
og ovnen er ugiddelig,
jeg gir ham extra bjerkeved,
men se om han vil æde,
      han ryger, så en kunne mest forgå. 

Nei, her er ikke leveligt
på jorderig nu mere,
for ikke er her kvægelse,
og ikke er her røigelse
      og sletikke en blank fimfomfei. 

Men her er bare sodavand
og sorrig og afholdenhed,
en er som til begravelse
og hygga hun er gåen,
      ja, gåen alt sin fløitande vei. 

Så katten kan nok klage sig
om morningen langs bryggane
og suge sig på labbane
og pille seg på teane
      og ønske sig en liden melketår.

For hvor han så skal snu sig,
så er her bare slupseveir.
Og hele verdens rige
er grå, ja, som en grynegraud.
      Å jøje mig, for påske, du, i år!