For dårleg

26. mai er ein høgtidsdag av sjeldne proporsjonar. Dette er nemleg fødselsdagen til den amerikanske musikar og delvis skodespelar Levon Helm (1940–2012), "known for his deeply soulful, country-accented voice, multi-instrumental ability and creative drumming style", for å sitere internett. Bandet hans var sjølvsagt The Band, mellom andre.

Han har òg gjeve namn til kvisslaget vi er med på, der vi eigentleg ikkje fortener plassen vår, fordi vi kan altfor lite om Levon Helm. Eller rettare sagt: Vi kan altfor lite, punktum. Men leiinga på laget ser det openbert som naudsynt å freista banke litt kunnskap inn i hovudet vårt, noko vi sjølvsagt er dei evig takksame for. Ein spesiell takk til kaptein Geir Olav Tislevoll i Auckland, New Zealand, og assisterande kaptein her i Trondheim, Håkon Lyng. Utan desse til å oppdra oss, hadde vi vore endå mykje dummare enn vi er.

Udugelegleiken vår til trass, blir det nokre kvissigrar for lag Levon Helm, spesielt dei kveldane når vi for vår del ikkje har høve til å delta. På Antikvariatet på Bakklandet kjem kveldspremieringa i form av bongar på øl, men fordi alle på laget er working class heros, blir det sjeldan høve til å sitja utover måndagskveldane og tylle i seg all premieringa. I dei elles magre lommebøkene til kasserarane Ivar Berg, Meldal, og Hans Arne Forseth, Rauland, byggjer det seg med tida opp nokre feite bunkar av slike ølbongar. Før dei blir så nedslitne at dei ikkje lenger kan lesast, må ein helst få nytta dei. Lag Levon Helm bruker difor å ta ein felles seanse der alt det tilgjengelege ølet blir konsumert, gjerne i samband med Levon Helms fødselsdag. I år fall jo denne på ein fredag, så det høvde svært godt.

Underteikna heiste det norske flagget allereie ved soloppgang. Sørstatsflagget vi hadde tinga frå Elaine, Arkansas, kom diverre ikkje fram i tide. Laget kom saman på Antikvariatet klokka 16.30. Lyng hadde med aviser med kvissar til oppvarming, og det var berre å gå til bardisken og forsyne seg med øl. Vi vil presisere at vi, som strengt teke ikkje har fortent nokre av premiane, drakk med litt meir måte enn dei andre på laget. Det skulle verkeleg berre mangle, for så vidt òg fordi vi, med den stusslege fysikken vår, toler svært lite av det sterke. Lyng gjekk snart over på sine eigenkomponerte kvissar. Vi var her så heldige å trekkje Terje Røsand, Kristiansund, som lagkamerat. Han må verkeleg vera eit slags geni, iallfall kan han nesten alt. Så den fyrste kvissen, om Levon Helm, vann "vi" nokså klårt over Berg og Forseth, med godt under helvta rett. Vi visste absolutt ingenting, men Røsand visste ein del. Neste tema var Oddvar Brå, og der vart vi slått. Vi visste ingenting, Røsand visste ein del, men Berg og Forseth visste litt meir, og vann denne runden på kanskje ein femtedel av den oppnåelege scoren. Heldigvis hadde jamvel vi nokre svar rett då kategoriane vart litt rundare, nemleg litteratur og film, så totalt gikk vi sigrande ut av Lyngs kviss.

Ein ung Levon Helm.

For nokre veker sidan, på ein kviss der vi ikkje var til stades, hadde lagleiinga avgjort at andre del av Levon Helms bursdagsfest skulle føregå i den nye bustaden til underteikna og hans kjære sambuar. Svært sjenerøst godtok Vilde denne avgjerda utan å mukke, noko dei færraste kvinner ved sine fulle fem ville gjort. Det vart tinga ein drosje til Marie Sørdals veg kring klokka 20.00. Servitrisa på Antikvariatet gjorde noko høgst uvanleg og djupt rørande: Ho sende med oss ei gratis flaske sprudlevatn i gåve. Fyrst måtte ho riktig nok forsikre seg om at nokon på laget hadde ein sekk, så vi kunne ta flaska med oss utan å vekkje oppsikt på vegen ut. Sekk hadde heldigvis opptil fleire, mellom andre Røsand, fordi han drog på ein gamal kassettspelar, som var tenkt brukt til å spela ein kassett med noko av Levon Helms rikhaldige musikalske produksjon. Stor takk til servitrisa for flaska og lykkynskingane.

Vel oppe hjå underteikna, heldt kvelden fram med musikkfilmen The Last Waltz på repeat, og fleire kvissar laga av medlemene på laget. Vi greidde oss godt så lenge vi trekte Røsand som lagkamerat, men dei andre rundande vart diverre skrale. Når vi no i ettertid ser igjennom poengskjemaet som alle resultata skulle førast inn i, er det riktig nok umogleg å seia sikkert ut frå dette kven sigerherren vart. Men det må nok ha vore Røsand. Etter at vi hadde presentert vår eigen litt for enkle kviss (opptil fleire greidde opptil fleire av spørsmåla), og skårunge Kristian Kvamsøe, Dale, sin populærkulturelle og difor urvanskelege kviss, gjekk vi over på ymse såkalla Kahoot-kvissar, eit høgteknologisk intermedialt format. Det var komplisert, ikkje minst for oss med Nokia 100, men på mystisk vis gjekk det bra.

I det heile lærde vi svært mykje av denne førebiletlege kvelden, som enda om lag klokka 03.30. Gjestane var til og med galante nok til å medbringe ein sjokolade til Vilde som takk for velviljen. Gratulerer igjen til Levon Helm, og Guds fred over minnet både om han og bursdagsfesten hans.

Skivebom

Vi kan ingenting om sport. Det vi kan er å stå jamsides biljardbordet og krite køen. Då ser ein jævla kul ut. Så støyter ein, og bommar på kvitkula, og skjer ei diger flenge i filten. Tilsvarande var vi med vår ven John Gunnar Kristiansen på såkalla buldring for ei tid sidan. Der hadde dei ei kasse med kalk til å ha på hendene, det skal gje ein betre grep i klatreveggen. Kalke hendene, det kunne vi, i ein slik grad at vi fekk kalk utover heile kroppen og alle kleda. Så byrja vi klatre, og kom ikkje ein halvmeter over bakken. Men sveitte vart vi. Etterpå gjekk vi på E. C. Dahls bryggeris nye pub, som låg rett i nærleiken av buldresenteret. Stinkande av sveitte, kvite som snømenn av kalken, sat vi framfor ølglaset og såg jævla kule ut.

No har vi lærd eit nytt triks. Når ein spelar tennis må ein tidt og ofte slå racketen inn i sida på skoa si. Vi hugsar ikkje om det var for å få stein ut av skoa eller ut av racketen. Det er heller ikkje poenget, poenget er at ein ser jævla kul ut når ein gjer det. Deretter sørvar ein sjølvsagt rett i nettet.

Glimt frå ein tennis i den såkalla Stordalen på Risvollan. Frå venstre underteikna, John Gunnar Kristiansen og Vidar Haavik.

Men morosamt er det. Vi nemnde jo at vi, som residentar i Risvollan burettslag, har fått medeigarskap i to tennisbanar. Den gongen vi budde i Royal Tunbridge Wells, England, prøvde husverten vår Espen Erichsen faktisk å sende oss til tennistimar. Den dag i dag angrar vi på at vi ikkje nytta høvet. Då hadde vi kanskje vore litt mindre elendige, samstundes som vi hadde oppdaga tidlegare kor morosamt tennis faktisk er.

Bordtennisbord og diverse anna har vi òg, men tennis er best. Det ser resten av fysakklubben ut til å vera samd i. Vi starta ei gruppe på Facebook, og innlemma dei av venene våre som er mest fordrukne og i dårlegast fysisk form, i den tru at nærværet deira ville gje oss sjølvtillit. Men vi tapar uansett alltid. Det einaste som inntil vidare stoggar oss frå å gje opp for godt, er den positive feedbacken vi får frå tilfeldige småungar i grannelaget. Det er stendig nokre slike som kjem og ser på kampane våre og seier at vi er gode, fordi dei har lyst til å prøve å spela sjølve. Ein av dei stakk faktisk hendene ned i bukselommene på John Gunnar, for å prøve å få fatt i tennisballane han hadde der. Så populære er vi, og han spesielt.

Førebels har det vore vi sjølve, John Gunnar «Verdas verste fyr» Kristiansen, Erlend «Opp-ned-pærehovud» Fillingsnes, Vidar «Lille fnugg» Haavik og Karl Morten «Guten» Lunna. Vi prøver å møtast kringom éin gong i veka, helst i dårleg vêr, så ein er sikker på å få vera i fred. Underteikna tek med øl og vin. Det er best å fortlaupande utjamne den vesle helsegevinsten ein eventuelt har av fysaken, så ein ikkje byrjar få nykker. Skulle nokon i klubben, mot alle odds, utvikle seg til dyktigare spelarar, er det på hovudet og ræva ut. Fysaken skal vera eit utprega lågterskeltilbod, noko som inneber at til og med du er invitert. 

Svært hyggeleg

Årets utgåve av Trondheim cup var ein stor suksess. Dette seier vi utelukkande fordi vi sjølve og Petter Eide gjekk sigrande ut av partevlinga; arrangementet generelt har vi ingen føresetnad for å uttala oss om. Men korta var godt gjevne, dei passa utmerkt til metodane våre. Riktig nok låg vi under middels ved lunsjtid, men så! Den store Monrad-bylgja beint til himmels. 5000 blanke kroner rett i lomma, i halve laken! Men ein del av dei forsvann straks etter tevlinga, då den gestapisten Liv Marit Grude tvang oss til å bistå arrangementskomiteen i den praktiske gjennomføringa, ved å stå bak eit bord og selja forfriskingar. Premiepengane blanda seg med pengane vi selde drikke for, og med bongar som einskilde betala med, og så var det dei som betala på krita, og så byrja den kriminelle sigøynaren Steffen Fredrik Simonsen blande seg inn, og så var det nokre suspekte kviterussarar hjå svensken Staffan på Café 3B, og innan vi vakna morgonen etter hadde vi knapt eit raudt øyra att.

Petter Eide på den raude lauparen mellom Brattørveita og Brattørgata, Bridgehuset og 3B, etter sigeren i partevlinga i Trondheim cup. 

Uansett, ein dyktig spelar denne Petter Eide, frå Hamar. Han gjer ikkje mange feil, ulikt oss. Men ikkje di mindre er han svært blid. Det var delvis difor vi spurde han om å spela, pluss det faktum at han nyleg har fått ein unge, medan vår eigen sambuar jo er nokså drektig. Dimed var han ein fyr det gjekk an å spela berre partevlinga med, ikkje naudsynlegvis den gyselege lagtevlinga på sundag. At vi ikkje var påmelde der, var vi jo særleg velnøgde med då vi vann partevlinga. Lagtevlinga kunne ikkje vorte anna enn eit nederlag.

Dette innlegget skriv vi vel å merkje ikkje for å skryte av triumfen vår på laurdag, men for å reklamere for dei null til éin lesarane våre for kortspelet bridge. Det er verkeleg eit fantastisk spel, når det går bra. Når det går dårleg er det til gjengjeld eit forferdeleg spel, redselsfullt, gebrekkeleg, oppkasteleg. Tru ikkje ein augneblink at vi innbiller oss at vi kjem til å le sist: Neste gongen går det nok elendig igjen, som så ofte før.