Sosial opptur

Eit anna reisemål stod òg på ynskelista vår for hausten: Saariselkä, dette eldoradoet i dei finske skogane, der den legendariske Vadsø-tevlinga i bridge kvart år går av stabelen. Draumen var gjera som i 2016, lande i Tromsø og bli plukka opp av vår kjære ven Trond Bårdsen, deretter leggje ut på landevegen berre vi og han, i ein bil på samanbrotets rand, dei åtte timane gjennom fjell og myr. Men akk: Kva gjennomsnittleg lønsarbeidar kan permittere seg frå jobb både fredag og måndag, for å dra til svartaste Nord-Finland og spela kort? Vi får ta det att når vi blir arbeidsledige. Hellet i uhellet var at det dukka opp ei anna relevant tevling i nord, i sjølve Tromsø by: Troms og Ofoten bridgekrins si 80-årsjubileumstevling.

Vi budde jo i Tromsø ein gong i tida, riktig nok ikkje så lenge, men vi rakk å få nokre gode vener der, og vi rakk å røyne at det er ein vakker og hyggeleg by. Nest etter alle byar i Finnmark, pluss kanskje Trondheim på ein god dag, er det han vi liker best i Noreg. Då vi gjekk på bussen frå Langnes lufthamn inn til Tromsø sentrum, oppdaga vi at vi ikkje hadde konantar til billetten, og kort tok dei ikkje, og internett med "app" hadde vi heller ikkje på oss. Men på fremste rad sat ein lokal psykolog, og ho skjøna med ein gong at vi kom til å bli psykotiske om vi ikkje straks kom oss inn til sentrum, der ein bayer stod og dovna i fråværet vårt. Så ho betalte like godt billetten for oss! Slikt skjer ikkje i Oslo, der får ein ingenting gratis utan å betala med kroppen sin.

Bårdsen venta oss på Jernbanestasjonen, ein av dei absolutt hyggelegaste kafeane i denne byen full av flanørar. Han synte oss det store hjarta sitt ved å be servitrisa om å få låne ein penn for å kunne skrive ned eit meldeproblem på ein serviett, for så å stela denne pennen og gje han til oss som ein suvenir. I Oslo ville servitrisa ha ringt polisen, i Tromsø sa ho ingenting. Påskrifta på pennen seier det meste: "Jernbanestasjonen, Tromsø, 3,48 m.o.h." Fargen er lilla, vår favoritt.

Den flotte pennen Trond Bårdsen stal til oss på Jernbanestasjonen. Denne skal vi ta vare på som eit minne, mykje lenger enn vi tek vare på andre kulepennar, altså to veker. Den noko dårlege biletkvaliteten kjem av at vi miste kameraet opp i ein Mack bayer.

Endå betre vart det då vi fekk selskap av Jan Ragnar Guttormsen, den kjende halvsamiske bridgesjamanen, som med berre blikket kan flytte ein konge frå attom til framom kappen. Han kom køyrande med dagens einaste buss frå Alta. Vi vitja han forresten heime i Alta under ein krinsmeisterskap i Vest-Finnmark ein gong i tida, det gløymer vi aldri, både fordi han serverte oss dei nydelegaste sjølvfanga torsketunger, og fordi overnattingsplassen vår var inni eit hol i veggen. Der sov vi svært godt, for å seia det slik. Men no skulle vi residere hjå Bårdsen, som riktig nok bur i Tønsvika langt pokker ut mot Noregs sjette største øy Ringvassøy. Før leggjetid var det vel å merkje grilling, som seg høyr og bøyr i slutten av september nokre fåe breiddegradar sør for Nordpolen. 

Jan Ragnar Guttormsen og Trond Bårdsen topp motiverte for god bridge, på veg frå Tønsvika til Tromsø sentrum laurdag morgon. Den noko dårlege biletkvaliteten kjem av mygg på linsa. 

Sjølve tevlinga skal vi ikkje skrive så mykje om, for som Geir Helgemo alltid seier: "Ingenting er så fort gløymt som ei dårleg bridgetevling." Det vil seia: Tevlinga i seg sjølv var staseleg nok, med lokale i det vakre rådhuset midt i sentrum av Tromsø, og bankett med utsøkt mat på det fornemme hotell The Edge. Men spelinga var daddelverdig både frå oss og makker, og vi enda på ein lite stolt 12. plass mellom dei 52 para. Sportsleg vart det altså ein nedtur, men vi deltek berre for det sosiale, og sosialt må vi kalle helga ein gedigen opptur. 

Nynorsk helg i hovudstaden

På føresumaren fekk vi ei overraskande oppringing: Ein høgtståande figur i Noregs mållag inviterte oss til å snakke i Oslo. "Greitt nok," sa vi, "men vi har ingenting å seia." "Det held i massevis," meinte ho.

Det dreidde seg om ei samling for unge vaksne i mållaget, og det stemmer for så vidt at vi er yngre enn den yngste kjekspakken i Melhus mållag, der vi fungerer som leiar. Til sinns er vi hauggamle, men så var det heller ingen disco vi skulle på.

Vi hadde aldri trudd at vi skulle greie å finne fram, men vi orienterte oss etter dei to institusjonane vi kjenner i Oslo: Scotsman pub og Stortinget. På denne måten kom vi faktisk til Samlagets lokale i Mariboes gate, der helga skulle byrja, lenge før start. Vi brukte ventetida på å ta ein kaffi på ein kafé i nærleiken, og det var ei veldig hyggeleg oppleving, for det fanst knapt ein nordmann å sjå. Ifylgje innehavaren var vi no på Grønland, og aldri hadde vi kunna gisse at eskimoane lagar så god kaffi.

Fyrst var det seminar med både unge og gamle til stades, der nytt prinsipprogram for Noregs mållag skulle diskuterast. Det var svært interessante ordskifte, men vi hadde lite å bidra med, for i Melhus mållag har vi berre eitt prinsipp: Prøv å få til eitt eller anna innimellom, og går det ikkje, så går det ikkje.

Etterpå vart den unge fraksjonen skilt ut, samlinga vår skulle føregå ein annan stad. Fyrst vart det tid til eit glas på ein overraskande hyggeleg pub borte i gata. Vi hugsar ikkje kva gate det var, og puben trur vi ikkje hadde noko namn, men vi skal hugse å bruke han som eit tridje omdreiingspunkt viss vi mot formoding reiser til Oslo att ein gong i framtida.

Rett i nærleiken vart vi forbausa over å sjå ein mann som sat på knea med panna i asfalten. Vi tenkte fyrst at det måtte vera ein av eskimoane som dreiv med religionsutøving, men nokon fortalde oss at dette var ein av dei narkomane. Vi kjenner lite til den religiøse praksisen til akkurat denne etniske gruppa, men vi er villige til å døy for retten deira til å utøve han.

Telefonen vår var diverre i flymodus under opphaldet i Oslo, så vi fekk ikkje fotografert. Men då vi googla "Grønland" dukka dette lekre motivet raskt opp, og det overtyder oss om at det er gode grunnar for å reise attende til Oslo!

Innlegget vårt var ikkje det mest lærerike, då målarbeidet i Melhus er eit tema som raskt avgrensar seg sjølv. Men vi liker å dosere, og etterpå var det betasupe. Det tradisjonelle trøndske soddet er betre, men vi likte betasupa òg, og vi likte å konversere dei andre på samlinga. Her var det ikkje mange pappskallar, for å seia det slik: Dei fleste synte seg å vera ordførar eller iallfall varaordførar i ein eller annan vestlandskommune vi aldri hadde høyrd om, og vi fekk servert mykje saftig sladder frå mørke krikar av norsk lokalpolitikk. Passande nok var det òg ein doktorgradsstipendiat innan drenering til stades.

Dei gode samtalene heldt fram på sundagen, og det er trygt å seia at vi reiste heim til Trøndelag og Melhus med mange nye inntrykk og mange gode idear i handbagasjen. Så står det att å sjå om vi kan omsetja noko av dette til praksis. Ein flott tur var det uansett, og det hadde vi aldri trudd at vi kom til å seia om ein tur til Oslo.