Bonfire of the Vanities

Nokre gonger er vi rett og slett vilt nøgde med oss sjølve, vi er så geniale at vi hoppar rundt i ein dans à la Homer Simpson: "I am so smart! I am so smart! S-M-R-T! S-M-R-T!" Som no i helga, då vi forlét heimen for å spela andre halvdel av den norske seriemeisterskapen i bridge – i Oslo! Vi har knapt nok vore i Oslo før. Riktig nok var vi der i fjor i same tevling, men vi budde då på Standard Telefon- og Kabelfabrik på Økern, der spelinga òg føregjekk, og vi såg ingen grunn til å gå utom døra i denne postindustrielle, for ikkje å seia postapokalyptiske betongjungelen. Men til denne andre spelehelga hadde Ivar Berg, som tok seg av det merkantile under kaptein Asgeir Langens sjukmelding, tinga hotell midt nede i heksegryta, praktisk talt på Plata, rett ved Oslo børs. Vi har lenge tenkt at det trass alt kunne vore interessant å ta ein nærare kik på dette Noregs Sodoma, sjølv om vi visste på førehand at det kom til å hjarterotopprykkje og mergspalte tilliten vår til alt vi held for sant og heilagt her i verda. Ikkje før var vi komne ut av Oslo sentralstasjon, den romanomspunne såkalla Oslo S, før ein junkie kom ropande etter Stein Bjerkset: "Er ikkje du frå Berkåk?" Bjerkset budde heile sju år i Oslo ein gong i tida, og er openbert enno ein kjent karakter i dette Nord-Europas Gomorra. Seinare i helga skulle han koma til å syne oss både det eine og det andre av attraksjonar i denne syndas avgrunnsdjupe pøl, som Stortinget, Spikarsupa og Theatercaféen.

"Les Fleurs du mal". Ivar Berg, Arnfinn Helgemo, Stein Bjerkset og underteikna i Hyenestaden i helga. Lagkaptein Asgeir Langen deltok ikkje andre spelehelg. 

Men til poenget: Det er laurdag aftan, og etter enda bridgespeling sit vi på Stortorvets Gjæstgiveri, ein gamal, elegant og ærverdig restaurant, ein liten oase i denne jammerdalen av ein by. Etter ein kalvetartar og ei nesten like blodig and, komne til desserten ingen skal ha, blir det tilbod om kaffi. "Tja, har du karsk?" spør Bjerkset servitrisa. Ho ser ut som eit spørjeteikn. "Altså, kaffi med noko oppi," utbroderer han, som alltid på ein demonstrativt brei soknedalsdialekt. Ho er like villrådig. "Kaffi med brennevin i," forklårar han, og omsider ser ho ut til å forstå. Etterpå kjem riktig nok kollegaen hennar attende for å forsikre seg om at tinginga er oppfatta rett, men uansett: "Du kan ikkje forvente at ein person som ikkje er norsk skal vita kva karsk er," seier vi, ufaglærde pedagogar som vi er. "Ikkje norsk? Ho der er frå tjukkaste Oslo," hevdar Bjerkset. "Nei, ho har ein eller annan utanlandsk aksent," erklærer vi. "Skal vi vedde?" spør Bjerkset, i staden for ganske enkelt å trekkje kniven, som han longo ville gjort om han var heime på kroa på Berkåk. Vi blir samde om ein innsats på ein båt, altså hundre spenn. Det irriterer oss i ettertid at vi ikkje satsa meir, så brennsikre som vi var i saka vår, men vi hadde teke ein øl på t-banen og tenkte ikkje klårt. 

Då servitrisa kom attende med kaffikasken, innrømte ho villig at ho kom frå Helsinki. Hundre blanke grunkar på oss! Ein liten formue for ein melhusbygg i hovudstaden! Men mange timar seinare, då vi og Bjerkset skulle frå Scotsman pub attende til hotellet på Plata, fekk han lurd oss til å betala dobbelt så mykje for transport i ein rickshaw. Trøytte og blakke og merkte for livet av dette oppkastelege sotholet av ein by, var det så vidt vi fekk karra oss nordover att på sundagen. Men di større var gleda over gjensynet med heimen og familien. Farvel, store skjøkje! Farvel, Babylon! Måtte vi sleppe å sjå deg igjen.