Celebrity deathmatch

Ein vits, eller var det eit visdomsord, frå vitsesida i eit gamalt Donald-blad: "En kjendis er en person som vil at alle skal vite hvem han er, og som deretter går med solbriller for ikke å bli gjenkjent."

Vi har vore heldige med dei tre bokutgjevingane vi no har på samvitet; alle bøkene har greidd seg høveleg godt i verda. Vi vonar jo at det tyder at dei har nokre kvalitetar, men det handlar nok òg mykje om timing og litt flaks. Vi må berre takke og bukke så lenge folk vil gje oss gode meldingar, stipendpengar og dilikt, men for igjen å parafrasere Donald Duck: Det offentlege minnet er kort; ein kan vakne i morgon og vera fullstendig gløymd. Vi synest difor det er sjofelt og nedrig å sjikanere oss for å ha vorte ein kjendis, som mange i det siste har gjort.

Boka Eit anna blikk førte oss nyleg til Oslo, der vi heldt eit slags føredrag for fleire grupper av skuleelevar. Innimellom førestillingane fekk vi tid til å spasere litt, og vi må innrømme at vi snart vart blenda av all glamuren i hovudstaden. Plutseleg å gå seg på eit departement, til dømes ...! Jamvel eit av dei departementa vi har drøymt mest intenst om å få oppleva. Gjerdet var høgt og piggete og ikkje ei levande sjel fanst å sjå, men for oss var det meir enn nok å observere departementet gjennom sprinklar og vakkert haustlauv.

Vi har lyst til å dementere denne uhyrlege påstanden, men samstundes augnar vi ei gyllen orsaking for den nærast totale neglisjeringa av herverande blogg: Kjendislivet har i det siste kravd så mykje av oss at vi overhovudet ikkje har greidd å skrive på bloggen. Ja, så mange soarear, sorbear og symposium blir det for tida, at vi snart ikkje rekk å skrive i det heile, ikkje ein ørliten haiku eingong. Såleis er vi i ferd med å uthole sjølve grunnlaget for kjendisstatusen vår, altså skrivinga (for vi trur ikkje at suksessen kan tilskrivast utsjånaden vår). Langsamt skyv vi unna den krakken vi står på, og ein veit jo kva som då skjer med løkka kring halsen. I framtida vil vi truleg måtte leva som ein av desse kjendisane som ikkje lenger har noko som helst å fara med, men som framleis kan kalle seg kjendisar fordi dei var det ein gong i urtida. Vi må vera med på realityseriar og danseshow og fronte alternativ medisin og hjernedaude slankekurar, alt medan depresjon og alkoholisme hurtig fortærer oss.

Forleden var vi så heldige å få NTNU sin litteraturpris. I forkant av arrangementet samtalte ingen ringare enn Jan Kjærstad og Vigdis Hjorth om skjønnlitteraturen i TV-seriens tidsalder, med sosiolog Arve Hjelseth som ordstyrar. Etter prisutdelinga skulle vi og kona moglegvis få eta eit smørbrød med nettopp Kjærstad og Hjorth, men vi er ikkje meir verdsvane enn at dette hadde vorte forferdeleg nervepirrande for oss, og vi priste oss lykkelege for at vi hamna på eit anna bord. Litt stas var det likevel at dei kom bort og helsa på oss, både Kjærstad og Hjorth, og at dei til og med smilte, som ein gjer til alle born.

Nokre fåe morosame opplevingar har vi jo hatt i kulturlivet i den seinaste tida. Men desse vil vi ikkje nemne her, fordi vi ikkje vil framstå som ein kjendis. Gløym difor at de nokon gong har lese dette innlegget. Men: På Litteraturhuset etter utdelinga av NTNU sin litteraturpris vart vi sitjande i lag med juryformannen, professor i nordisk litteratur Petter Aaslestad, som vi ein gong i studietida hjelpte med å byte kontor. No vil mange tru at litteraturprisen var reint kameraderi, men Aaslestad har så absolutt ikkje stått i noka gjeld til oss, tvert imot: For det morosame arbeidet med å flytte nokre tusen bøker, fekk vi og veninna vår Tuva 500 kroner kvar, som var ein formue den gongen. Som om ikkje dette var nok, fekk vi fekk påspandert pizza i Ila og ein øl, krydra med fantastiske refleksjonar kring Samuel Beckett. Som om heller ikkje dette var nok, skjenkte Aaslestad oss ei bok han sjølv hadde skrive, om nettopp Beckett. Faktisk hadde han ei byste av Beckett i stova si, det såg vi den gongen han inviterte studentane sine på sprudlevatn i forkant av den store masteravslutningsfesten. Men til poenget: Om romankarakteren Murphy skreiv Beckett, famøst og svært minneverdig, at ... Vi greier ikkje å gjenkalle det, hugsar berre noko med ein "viden kjent" "superiority to nothing". Hakket klårare erindrar vi noko anna han skreiv, kanskje i Molloy eller Malone dør, eit sitat vi har brukt minst ti gonger før, mellom anna på gravsteinen vår, men likevel: "Han var overbevist om at skjebnen hadde tiltenkt ham en annen grøft enn den nærmeste latrinen."

Kvalrosspizza

Ein liten epistel frå vår årvisse hoppsatur til Finnmark med "gutta boys". I år må vi vera sparsame med informasjonen, fordi vi kanskje skal skrive ei lengre avhandling om saka i ei avis, og difor ikkje kan bruke opp alt sensasjonsstoffet. Men vi kan seia såpass at det var ein hyggeleg tur, som neppe ville ha passa for alle. Mange har stussa på at vi la ut på denne ferda såpass kort tid etter bryllaupet vårt, men vi kan garantere at det måtte bli slik av praktiske årsaker, og at alt skjedde med vår kones relative velsigning. Vi skal sjølvsagt på ein honningmåne med ho litt seinare. Eit anna kritisk spørsmål som stendig melder seg i samband med reisene våre til Finnmark, er kvifor vi ikkje heller fer til andre vakre område i Noregs langstrekte land. Til og med folk som bur i Finnmark, lurer litt på dette. Svaret gjev seg sjølv: Finnmark er det einaste området på det norske fastlandet der vi blir godtekne for dei vi er, der ein ikkje er omgjeven av hordar av menneske med dømmande blikk, og der temperaturane generelt er levelege (sjølv om det var i varmaste laget no i år, alle andre stader enn på Slettnes fyr).

Denne gongen flaug vi, som for to år sidan, til Kirkenes. Der bunkra vi opp saft og brus i leiebilen, og tok så ein svipptur litt opp i Pasvikdalen for å gløtte inn i Russland. Men det fanst ingen russarar å sjå, og der oppe i skogane var det verkeleg altfor varmt. Så ganske snart bråsnudde vi, og vende nasen mot det som var destinasjonen på turens fyrste dag: Kjøllefjord, kommunesentrum i Lebesby. Vi liker oss betre i ytre Finnmark enn indre, det er liksom steinrøysene ute ved kysten som er det sannaste Finnmark for oss. Dette har nok mykje å gjera med at vi er oppvaksne i ein kommune med stolte kystkultur- og sjøfartstradisjonar, nemleg Melhus. 

Daud kvalross i Ivarsfjord nær Skjånes, Gamvik kommune. Frå venstre Feiten, John Gunnar og Gaustad. Osland meinte at kvalrossen hadde ein noko ubehageleg odør, og vart difor ikkje med på biletet.

Det er eit stykke frå Kirkenes til Kjøllefjord, og det store spørsmålet var om vi kom til å rekkje puben der oppe. Den mest gastronomisk interesserte av turdeltakarane, Erlend Gaustad, hadde på førehand undersøkt nøye kor vidt det overhovudet fanst noka servering i Kjøllefjord. Det synte seg at puben nyleg var opna att etter lang tids kvile, og Gaustad hadde ein lengre korrespondanse med innehavaren Jan Børre for å sikre at vi ville få plass i lokalet denne kvelden. Om Jan Børre nokon gong før hadde opplevd å få ei innringt bordbestilling, skal vera usagt.

 

God stemning på veg til puben i Kjøllefjord. Berre elleve kilometer å gå, omvegane inkludert. Gaustad i front, deretter Sindre, John Gunnar og Feiten. Skiltet i bakgrunnen informerer om fråstanden til Kifjord og Dyfjord.

Det såg lenge ut til at vi tidsmessig låg greitt an, men så hadde underteikna som vanleg valt den mest økonomiske løysinga kva galdt losji: Hytta vår for natta, forresten litt for lita for fem vaksne, låg i ein sameleir eit godt stykke utom Kjøllefjord sentrum. Etter ein kort pow-wow kring kjøkenbordet var ingen i reisefylgjet særleg villige, eller kapable, til å køyre den siste stubben. Så då måtte vi gå, og så rota vi oss sjølvsagt bort nedi ei myr og noko kratt. Men då vi langt om lenge kom over åsen og fekk sjå Kjøllefjorden bada i kveldssol med den mektige Finnkirka ytst, då visste vi at vi var berga. Jan Børre stod klar med ein doggfrisk akevitt til oss alle, og utsøkt pizza serverte han òg; vi tinga to store Kalak og éin stor Bekkarfjord. På uteserveringa sat dessutan ein annan kjenning: Trond Olsen, vår gamle bridgementor, innfødd kjøllefjordværing som budde i Trondheim ein gong i tida. Vi spela til og med eit par rundar bridge i laupet av kvelden, men nivået vårt var så elendig at Olsen ikkje gidda å halde på særleg lenge, forståeleg nok.

Frå biljardklubben i Kjøllefjord. Trond Olsen ventar tolmodig medan Erlend Gaustad forgjevast prøver å sikte på kvitkula.

Ikkje di mindre serverte Olsen oss frukost neste morgon, i biljardklubben han er øvste leiar for. På bordet stod heimelaga fiskekaker og heimerøykt laks, berre for å nemne noko. Han rakk å gruse oss i biljard òg, før vi måtte suse vidare. Vi hadde nemleg mykje på programmet. Men dette kan vi diverre ikkje skrive utførleg om, både fordi vi då vil drepe den moglege avisreportasjen, og fordi diverse folk vi kjenner i Finnmark, vil drepe oss om dei får vita at vi passerte dei utan å helse på. Akk, vi skulle så gjerne hatt meir tid! Men vi oppnådde nesten alle måla våre for turen, som mellom anna var å koma oss til Kifjord, Dyfjord, Skjånes og framfor alt Nervei, Njereveadji, den sjøsamiske bygda som inntil nyleg ikkje har hatt farbart vegsamband. Direkte god er ikkje vegen no heller, og 17 kilometer på grov grus og stein tek saktens si tid. Vi hadde nok ikkje teke sjansen om det var vår eigen knapt tretten år gamle Ford Focus vi risikerte livet til, men no var det heldigvis berre ein nymotens blankpolert hybrid som stod på spel. 

Vel, nok er nok, vi har allereie røpt for mykje. På oppmoding frå den litterært interesserte turdeltakar Sindre Osland, vil vi denne gongen avslutte med litt lyrikk. Petter Dass, "Kiøllefiords beskrifvelse":

Fem fede drenge,
de pines på hullete veie
på Finnmarkens jord.
En samehytte til leie
med kun fire senge
er all deres eie
i Kiøllefiord.

Men dog er der vakkert!
De skuer fra Tana
et fata morgana –
en øl og en akkert
på Jan Børres bord.

Gift!

"Jag ska sjunga en visa ... vari man så att säga belyser människans monogama natur ... Eh, ursäkta, polygama natur! Ett litet misstag där, bara ..." Slik byrjar Cornelis Vreeswijk ei framføring av den briljante "Incestvisa", basert på ei sann historie frå ein svensk småby. Jamfør dette, er det ei stor glede å kunne presisere at vi no har gift oss! Med sambuaren vår, Vilde, som vi heretter må omtala som "vår kone". Flott dame, noko vi då òg påpeikte i den uendelege lange bryllaupstalen vår.

 

På rådhustrappa. Underteikna, vår kone Vilde og vår dotter Lindis, som no for fyrste gong har vorte eit ekte barn. I bakgrunnen forlovar (og livvakt?) Erlend Hukkelås Gaustad. Foto ved kunstvitar og forfattar Gustav Svihus Borgersen.

Vi hadde eigentleg invitert pleti til eit nokså stort bryllaup, og slik koronareglane vart for ei dryg veke sidan, kunne vi nok òg ha gjennomført dette som planlagt. Men undervegs såg det så stygt ut, og alt var så usikkert, at vi diverre såg oss nøydde til å nedskalere arrangementet. Vel, diverre og diverre, fru Blom, det kan diskuterast kor diverre det eigentleg var. For vi fekk ein jækla fin dag trass alt, kanskje finare enn vi ville ha fått om bryllaupet hadde vore megalomant; då blir det med ein gong mykje styr. Fyrst sa vi ja til ein fyr frå Trondheim kommune – altså ikkje til å gifte oss med han, sjølv om han for så vidt var grei. På vår bestilling las han eit dikt av Øyvind Berg. Moglegvis ein milepåle i norsk litteraturhistorie dette – vi tviler på at Øyvind Berg har vorte mykje lesen i norske bryllaup. Så gjekk vi ut på trappa, og såg til vår store glede mange kjende andlet. Dei gratulerte med meir. Syster vår hadde teke oss på alvor, då vi tidlegare sa at vi ikkje ynskte lausris kasta på oss, av omsyn til duene som visstnok et denne risen, før han svellar i magen deira og drep dei. I staden kasta ho, og ikkje minst vår kjære nevø, posar med såkalla boil-in-bag-ris på oss. Vi miste pusten fleire gonger, som seg høyr og bøyr på ein bryllaupsdag. Deretter lét vi oss fotografere frå alle vinklar, før vi brukte resten av ettermiddagen og kvelden på å eta og drikke i lag med toastmaster og forlovarar med fylgje. Maten var svært god og drikken ikkje dårlegare, fyrst på den kunstnariske kafeen Ni mus, deretter på den passe fornemme restauranten To rom og kjøkken. Gjennomgåande for heile dagen var vakre taler med endå meir lyrikk, mellom anna av Haldis Moren Vesaas, Tor Jonsson, Dan Andersen, Herman Wildenvey og Francesco Petrarca, berre for å nemne nokre. Så var det sjølvsagt kviss, både om oss og vår kone (der greidde vi nesten ingenting) og geografi i Melhus og verda.

 

Middag i restaurant To rom og kjøkkens anneks i Gjelvangveita, med heilt eigen kokk og servitør. Servitøren hugsa vi faktisk frå restaurant Bryggekanten i Kristiansund, der vi ein gong var på romantisk ferie med vår dåverande sambuar, no kone.

Ein spesiell takk til forlovaren vår, Erlend Hukkelås Gaustad, som i talen sin trekte liner heilt attende til Strandvegen barnehage på Melhus, der venskapen vår byrja. Han doserte svært poetisk også om togskuret på Melhus, der vi brukte å sitja og nippe til ein øl. Same mann arrangerte forresten eit fortryllande utdrikningslag for oss i mai, ei sublim tilstelling full av finesse. Han hadde snakka med vår næraste leiar på Melhus vaksenopplæring, som sjeldan er tung å be om noko som helst, og fått løyve til å plukke oss ut av ein arbeidsfredag. Med band for augo vart vi køyrde heilt til Rotvoll. Der sat vi ei stund på ein benk ved sjøen i lag med dei andre deltakarane, nærare bestemt Osland, Kristiansen og Feiten, før vi byrja den klassiske vandringa langs Ladestien inn mot byen. Dette var noko vi brukte å gjera med stor glede i vår ungdom, gå der i naturskjønne omgjevnader med ein liten pjolter, og på den måten oppnå den eigentleg umoglege og utenkjelege kombinasjonen av trim og hygge. Problemet den gongen var at vi sjeldan overlevde; ofte var vêret elendig og vi skleid på svaberg ned i fjorden, snubla i steinar og rulla ned bakkar med vidare. Men no, berre ein dryg månad før vi altså skulle gifte oss, var det heile svært elegant og soignert, med blåskjel på Ladekaia og dyr akevitt, og jaggu var vêret pent i tillegg.

Frå det svært avanserte og detaljert planlagde utdrikningslaget på Ladestien. I bakgrunnen Feiten, i framgrunnen Osland. Merk partyhatten.

Ein svært minneverdig siste dag i fridom, altså, men det er òg flott å vera gift, i sær med eit slikt drivande kvinnfolk som Vilde. No har det allereie gått fire dagar, og det gjev oss tru på at ekteskapet kan vare. Riktig nok har desse dagane vore feriedagar, så vi får sjå korleis det går når kvardagen set inn. Men som det heiter i ein legendarisk vits vår kone no må førebu seg på å høyre ytterlegare mange tusen gonger: Men læll da.

Svært hyggeleg denne veka

I mangel på fiksare idear køyrer vi ei overskrift i stilen til Kjell Olav Gisnås, vår briljante forgjengar som bridgespaltist i Gauldalen. Men dei som no ventar seg eit sedvanleg bridgeessay, vil bli skuffa. Poenget er at vi fekk ein telefon for nokre månader sidan, ein vanleg dag på jobb, der nokon som kalla seg Bokhandlerforeningen kunne fortelja at dei ville gje oss ikkje mindre enn to hundre laken. Kva skal ein seia til slikt? Vi ramla av stolen, sjølv om vi stod. 

Nesten like fantastisk var det at desse pengane skulle kronast med eit fysisk arrangement. Tenk det, eit fysisk arrangement! I denne antisosiale, menneskefiendtlege, helsefanatiske tida. Og dette skulle gå føre seg på Lillehammer, av alle stader, ein by vi faktisk ikkje misliker. Vi brukte jo i mange år å vera der på bridgefestival, kvar einaste sumar, og sjølv om vi sjeldan gjekk bortanfor spelehallen der vi spela og spelehotellet der vi dansa og drakk og speidarhuset der vi overnatta gratis, fekk vi eit godt inntrykk av byen. Det som var ekstra bra den gongen var sjølvsagt at vi pla få gratis bilskyss så å seia til døra, medan vi no i år måtte ta toget og skrive ei komplisert reiserekning. Men i praksis viste det seg at vi hadde sansen for dette med å ta toget, noko de kan lesa meir om i eit eige essay her (riktig peikar kjem seinare, når essayet er skrive og publisert). 

Jamvel Soknedal er vakkert sett frå toget.

Vel framme fann vi fort parken der stipendseremonien skulle gå føre seg, og dit kom òg vår kjære redaktør Geir Nummedal frå Oslo. Hans rolle i vår smule suksess som skribent kan ikkje undervurderast: Å gje ut bøker er alt anna enn eit soloprosjekt, og hjelpa vi har fått frå denne underlege forleggjaren og forfattaren, har rett og slett vore enorm. I Søndre park skulle vi bokbadast, eller i alle fall stikke tærne uti, i lag med medprisvinnarane Ingrid Nielsen og Ida Fjeldbraaten. Gratulerer òg til desse. 

Etterpå føreslo Nummedal eit anna arrangement: "Den poetiske hoppuka". Sjølv om vi ikkje kan noko som helst om sport generelt, og endå mindre om hopp, har vi ikkje angra ein sekund på at vi gjekk dit. Her var eit glitrande samtalepanel samansett av vår gamle kjenning frå universitetet filolog og skiflygar Kristin Fridtun, forfattarar og tidlegare skiflygar Thorvald Steen samt eksentrisk og urkul forfattar og heimehøyrande i skiflygingshovudstaden Vikersund Thure Erik Lund, desse tre leia av poet, moldensar og mangeårig sjølverklært "sirkushest" Endre Ruset. Særleg Rusets haikudikt om Noriaki Kasai, akkompagnert av subtil jazz ved Stian Omenås frå Valldal, bergtok oss. Det same gjorde forresten jodlar og strupesongar Bjørn Tomren frå Vestnes, som denne gongen bidrog med to hoppviser, den siste ein vakker ballade om sjølvaste Matti Nykänen. Vi lærte meir enn vi har gjort på lang tid, og vi lærer vanlegvis ikkje fort. 

Samtale om hopp. På scena, frå venstre: Kristin Fridtun, Thorvald Steen (foten), Endre Ruset, Bjørn Tomren og Thure Erik Lund. I framgrunnen ukjend kvinne og Geir Nummedal (låret). 

Den herlege Ruset var berre ein av mange kjendisar vi rakk konversere på denne altfor korte dagen på Lillehammer. Det bør òg nemnast at vi observerte endå fleire kjendisar, mellom andre den infamøse Høgre-politikar og felespelar Olemic Thomessen, i tillegg til moskus på Dovre. 

Innan nattoget skulle ta oss nordover att kl. 01.21, var vi så søkklasta av inntrykk og kjensler at vi knapt fekk opna døra til sovekupeen. Det einaste negative som elles kan seiast om heimreisa, er at toget frå Lillehammer ikkje stoggar på Melhus. Altså måtte vi vera med til Heimdal, for så å ta buss attende til Melhus for å koma oss på jobb. Alt slepande på to blomebukettar, eit diplom og ein svartsekk full av stipend. 

Still veke

Interessant samtale her om dagen. Sambuaren vår – ho meiner vi bør kalle ho Vilde, men vi trur at dei fleste vil ha vanskeleg for å tru at vi kan ha ein sambuar, og dimed gå ut ifrå at Vilde må vera støttekontakten eller i beste fall psykologen vår – seier: "No er det lenge sidan du har skrive noko på bloggen." Vi: "Bloggen? Kva blogg?" Ho: "Du har jo ein blogg!" Vi: "Hæ?" Ho: "Diverse opplysningar, hugsar du ikkje den?" Vi: "Ja, fader, det var den, ja ... Bad vi ikkje deg om å overta ansvaret for det gamle skaberakket?" Ho: "Det er din blogg, Skjetne, du får skjøtte han sjølv!" Vi: "Men kva skal vi skrive om då?" Ho: "Spør no ikkje meg, det er du som er forfattaren! Og kan du venlegast slutte å omtala deg sjølv som vi? Det er ufatteleg irriterande!" Vi: "Apropos, har du fiksa sykkelen vår?" Ho: "Du meiner sykkelen min?" Vi: "Ja, riktig, el-sykkelen." Ho: "Eg har vaska og smurt kjeda og sjekka bremsene og bytt batteri i lyktene og fylt luft i dekka, om det er det du meiner." Vi: "Fint, då tek vi oss ein sykkeltur og ser etter godt stoff til bloggen." Ho: "Du meiner då vi som fleirtal, altså ein felles, romantisk sykkeltur i vårkvelden?" Vi: "Nei, i dette tilfellet meinte vi eg." 

Bratt og vårleg i Sunnlandsskrenten. 

Det viste seg å vera ein glitrande kveld for ein sykkeltur i einsam kontemplasjon. Opphaldsvêr, mildt og svært fredeleg, knapt ei levande sjel å sjå. Det er inga overdriving å seia at turen avfødde minst sju dikt, fire noveller og ein roman i hovudet vårt, men fordi dette er ein blogg og bloggosfæren er dominert av det korte formatet, skal vi nøye oss med å nemne den mest spennande av dei mange spennande oppdagingane vi gjorde. Då vi hadde passert Nardokrysset, fekk vi nemleg den frekke ideen at vi skulle sykle opp på høgda bak Nardo pizza og grill. Der har vi ikkje vore på hundre år, vi hugsa slett ikkje korleis det såg ut der. Kva skjedde så? Jo, vi fann ein ny bakke! Sunnlandsskrenten, ei fantastisk bratt lita skråning, tok oss rett ned til busseldoradoet på Sorgenfri. Som om ikkje dette var utruleg nok, observerte vi store mengder fimfomfei der nede i hogget, ein liten gul blom som nokon kallar "hestehov". 

Vakre Grensen nær Gløshaugen. Her var vi på mange morosame festar i ungdommen, hjå ein ven som har bede om å få vera anonym. Nokre av festane var òg heilt forferdelege. 

Vidare sykla vi bakvegen ned mot Bakklandet. Vi gret mang ei tåre på denne strekninga, for det var her vi brukte å sykle kvar måndagskveld på veg til kvissen på Antikvariatet, som no ikkje har vorte arrangert på lange tider. Vi stogga fleire stader og såg etter gamle vener, men det verkar som om koronaen har teke dei fleste. Vi heldt fram heilt til Svartlamoen, der vi òg hadde ein pikant omgangkrins ein gong i tida. Rett skal vera rett; dette var den einaste staden der vi ana noko som overhovudet likna liv og røre, to langhåra tullingar som sat i ein kondemnabel buss og røykte. Dei inviterte oss ikkje inn. 

Lykkens portal palmetysdag 2021. Deilig å sleppe å bli nedrent av tyskarar og kinamenn, for ein gongs skuld. 

Som de no har forstått, fann vi tallause utsøkte fotomotiv på turen, og tok så mange flotte bilete at bloggen ville ha knela om vi la dei alle ut. Difor berre eit representativt utval. Med dette ynskjer vi dykk ei påske, og vonar de vil halde fram med å støtte oss i denne vanskelege tida. Som så mange slit vi økonomisk på grunn av koronaen, så vipps gjerne ein liten sum om de ynskjer sporadisk publisering av uinteressant visvas òg i framtida.