Vinteren var lang i år, og verre blir det sikkert til neste år. Men no er det iallfall vår, tru det eller ei. Vi er så heldige å ha gått ut i ein såkalla farspermisjon, frå denne måndagen av og like til medio september. Vi vonar og trur at vi vil få det hyggeleg i lag med dottera vår, men det kjem naturlegvis an på korleis ho vel å oppføre seg. Uansett er det ei flott årstid å sleppe å arbeide på, sjølv om vi eigentleg liker jobben vår veldig godt.
Då vi forleden stod opp i firetida for å servere barnet litt nattmat, kom vi til å nynne på ei gamal vårvise vi tenkte vi kunne dele med dykk. Våren 2015 sat vi i Lakselv og bala med eit oppdrag frå musikaren Sverre Johan Aal, som sumaren etter vart til ei operaoppsetjing i Øvre Kvam. Det galdt å omsetja librettoen til Donizettis Don Pasquale frå italiensk via engelsk til norsk, riktig nok med god hjelp av Aal sjølv. Sambuaren vår bidrog òg med tonal input, då vi personleg er heller tonedauve. Eit av høgdepunkta i denne operaen er arien til Ernesto (Ernst Otto) idet han ventar på si kjære Norina (Gurine) ute i skogen i tridje akt. "Com'è gentil / la notte a mezzo april," byrjar han på italiensk, og ganske snart kjem koret òg med. På nordtrøndsk vart det som under; la dette vera ord til undring og ettertanke no som våren er på sitt fagraste.
Så blank og fin e natta om vår’n i nord!
Så lett ein bris, og månen e passele stor.
Det ligg eit slør av kjærligheit over jord –
koffor, min ælskede, e du itj hær?
Hør, småe føgla søng
med kjærle stæmme,
den gamle bækken renn,
og sukke tungt.
Så koffor dryg, og lætt mæ sett og vent?
Når æ e dau, e all bruin brent.
Da vil du anger djuft, rop og skrik og bær dæ.
Men da e alt ferr seint, æ kjæm aldri nær dæ!
