Sumar på hall

To eller tri har venteleg sakna ein artikkel frå sumarbridgen, som vi faktisk produserte heile to artiklar ifrå i det Herrens år fjor. Her kjem omsider eit resymé frå i år, seint, men dårleg. Jamvel om du ikkje spelar bridge, må du gjerne lesa vidare. Dette oppkoket er nemleg nokså fritt for teknikalitetar, og høver såleis for ikkje-bridgespelarar òg, sjølv om innhaldet sikkert kan verke absurd, uforståeleg og skremmande.

Det kan kanskje fortone seg for dykk som at vi overhovudet ikkje har spela sumarbridge i år, men det har vi. Det var berre det at alt vart så frykteleg feil for oss, vi fekk det fullstendig om bakfoten heilt frå starten av. På den aller fyrste kvelden vår, i midten av mai, spela vi med den ikkje ukjende jarnbanearbeidaren John Kristen Våge. Denne vann vi i klårt, og dimed visste vi allereie at laupet var køyrd: Med ein slik storscore i botnen, sa det seg sjølv at flaksgrisen Våge kom til å vinne sumarbridgen i Bridgehuset 2018. Det vart altså frå start eit spel om andreplassen, den fyrste taparplassen. Sidan tok vi heile to kveldar med den kjende psykop, orsak, psykiater Aksel Hornslien, og hadde ikkje hellet med oss nokre av gongene. Som ein revansje tenkte vi å trø til med ein skikkeleg kalaskveld i lag med vår sporadiske makker gjennom mange år, matematikklærar Karl Morten Lunna. Men her gjorde vi den katastrofale feilen å køyre bil til spelinga, noko vi aldri har vore dumme nok til å gjera før. Ikkje berre vart vi veldig oppskjørta av den stressande trafikken ned mot sentrum, men i tillegg måtte vi altså sitja og gruve oss for heimturen, utan utsikt til eingong å kunne roe nervane fyrst, med den sedvanlege stensildrinken på Kafé 3B etter spelinga. Prosenten vår på bridgen vart på line med prosenten på Munkholm. Langt pokker ut på sumaren hadde vi altså berre tri teljande scorar, for berre éin score med kvar makker kan jo stå i samandraget, og desse tri var i sum elendige. Vi kjende oss demotiverte, ja, rett og slett ferdige med heile sumarbridgen.

Samstundes var det eitt særskilt bridgeandlet som nattstøtt heimsøkte mareritta våre, og det var oppsynet på inkassoinnkrevjar Bjørn Erik Althe. Han spurde oss allereie i fjor om å ta ein sumarbridge, men det passa oss aldri då. No i 2018 byrja vi frykte at kravet hans om sumarbridge fort kunne gå til inkasso, og vi bestemte oss for å skjera igjennom og få saka unnagjort. Så veike som prestasjonane våre hadde vore så langt i tevlinga, skreid vi til verket heilt utan forventningar. Vi var berre sjeleglade for å sleppe å køyre nedover igjen, då Althe kom og henta oss. Med seg i bilen hadde han sin noko fastare makker, brevdueoppdrettar og professor emeritus i kjemi Preben Cato Stabell Mørk. For aftanen skulle han spela med pensjonert dynamittforvaltar Jostein Ramberg, som sat i lag med oss i baksetet. Vi og Ramberg heldt oss svært rolege, ja, tafatte. Mørk og Althe, derimot, heldt eit leven av kataklysmiske proporsjonar i framsetet: Ein gong på 70-talet hadde nemleg Mørk fått eit inkassokrav imot seg, etter seiande fordi straumselskapet hadde vore altfor seine med å sende ut den opprinnelege fakturaen, noko han enno på ingen måte har gløymt eller tilgjeve. Althe gjekk truleg i barnehagen den gongen, men Mørk heldt han likevel personleg ansvarleg for heile tragedien. Althe nekta for så vidt ikkje for å vera innblanda i saka, men han argumenterte knallhardt for at skulda for fadesen openbert måtte liggje hjå Mørk sjølv, då inkassoselskapa er ufeilbarlege. Det krev sin mann å tala ein fetert professor midt imot, ikkje minst når vedkomande òg har vore ei stor stjerne innan bridgen. Så vi fekk ein fornya respekt for Althe under denne køyreturen, og dimed gjekk det òg sjokkerande bra med spelinga vår.

For ei ulykke! På grunn av denne glimrande prestasjonen, ein av våre sterkaste nokon gong, hamna vi likevel "i poss" i samandraget før den aller siste sumarbridgekvelden. Vi rekna på det, og drog den slutninga at vi knapt trong over middels på denne aftanen for å ende i premierekkja. Så mange kroner hadde vi allereie investert i sumarbridgen 2018, at det ville vore for gale å ikkje gjera eit siste forsøk på å få med seg ein premie. Under den heidundrande aftanen med Althe vart vi forresten litt oppelda ved kjensla av kor artig det ein sjeldan gong kan vera å spela bridge, så vi vurderte faktisk seriøst eit tilbod som melde seg frå den kjende ungdomsskulelærar Jørgen "Jøgge" "Molbo" Molberg om å spela med han i lagtevlinga under Steinkjer cup komande helg. Det vart avtala at vi to skulle ta den siste sumarbridgen som ei øving til tevlinga på Innherad. Med ein så god makker var det vanskeleg, sjølv for oss, å unngå middelsstreken. Åttandeplass i samandraget gav akkurat den siste premien, kr. 500. Når vi altså har spela seks sumarbridgar à kr. 80, og i tillegg hatt utgifter til transport og øl/lettøl, kan det ikkje stikkast under stol at årets sumarbridge vart eit gedigent tapsprosjekt for oss, ikkje minst emosjonelt. Men det hadde sjølvsagt vorte endå mykje verre om vi ikkje hadde hamna i premiane. De kan jo gisse fyrst, og så sjå på lista, kven som stakk av med sigeren ...

John Kristen Våge med fyrstepremien frå årets sumarbridge i Bridgehuset. Han kan openbert pensjonere seg no, men er så glad i å reise rundt og representere Noreg i dei internasjonale jarnbanebridgemeisterskapane at han nok held fram i jobben sin som pukkgravar i mange tiår enno. I ungdomsåra våre spanderte du mang ein øl på oss, John, og vi veit vi sa at vi skulle spandere ein på deg ein dag, men no kan vi vel kanskje sleppe? Fotografi ved Haldis Guttormsen. 

Vi spurde nyleg den ein gong så aktive og velspelande EDB-seminarist Tor-Ove Reistad om kvifor han har slutta med bridge. "Eg veit," svara han, "at om eg berre møter opp på ein einaste liten sumarbridge att, vil eg straks bli fanga i årevis i eit garn av førespurnader om sumarbridgar og klubbkveldar og rundekampar og det som verre er, frå den eine tullingen verre enn den andre." Han nemnde nokre konkrete namn òg, utan at vi skal repetere desse her. Litt såleis var det altså med oss og Steinkjer. Men det var forbausande morosamt å spela der inne, bortsett då frå den siste kampen, då vi surra vekk ytterlegare 1250 kr. i premiepengar. Men vi kom på andreplass, og fekk med oss ein fin slant likevel. Takk til Molberg, og takk til lagkameratane, kraftmogul Glenn Frode Grøtheim og profesjonell gambler Johan Petter Tøndel.

Ein fredeleg seinsumarsundag i vårt nye fylkes administrasjonssentrum verkar kanskje som ei verdig avslutning på årets sumarbridgeinferno? Nei då. Sumaren er kanskje over her nord i fylket, men i Soknedal varar han enno i fleire veker, heilt ut september. Vi skal ha ein siste sumarbridge der oppe no snart, i lag med einbeit fysioterapeut Stein Bjerkset, ein slags tradisjon. Med ei god avslutning har han faktisk moglegheiter til å vinne samandraget der i dalen, og det har vi tenkt å hindre han ifrå. Ha ein flott bridgehaust, ludomane desperadoar.

På beina

Vi har vore i ei særstilling dei siste vekene, fordi vi framleis har att litt av den såkalla papapermisjonen vår, samstundes som dottera vår så smått har byrja i barnehagen. Dimed har vi nokre timar kvar dag der vi i prinsippet kan gjera kva i granskogen vi vil. Uvane som vi er med ein slik luksus, maktar vi naturlegvis ikkje å forvalte han på eit fornuftig vis, og har stort sett greidd å skusle vekk kvar einaste sekund til no. Som til dømes forleden dag, som er den vi skal fortelja om her, då vi fekk det innfallet at vi skulle gå til byen. Gå, altså, ikkje ta buss, noko som er vesentleg raskare. Ikkje nok med dét, vi ynskte endåtil å styre unna den sterkt trafikkerte beinvegen, og i staden velja ei meir obskur og snirklete rute.

Dei som no trur at vi skriv dette for å skryte av den ekstremt sporty stilen vår, tek grundig feil. Nei, vi skriv det for å skryte av den utsøkte evna vi har til planlegging og strukturalistisk tankegang, kort sagt genialitet. Føremålet med denne vandringa var nemleg ikkje berre ein-, to-, tri- eller firedelt, men heile femdelt. Një: Vi følte at vi trong litt stoff til denne bloggen, der det har vore tynt med oppdateringar i lengre tid, og vi tenkte at vi sikkert kom til å oppdage eit eller anna nemneverdig langs vegen. Dy: Vi ynskte å kjøpe peparrot og pastinakk til ein slags middagsrett, som riktig nok skulle syne seg å bli ganske medioker. Grunna omorganisering har Coop-butikken på RS, Risvollansenteret, mangla jamvel desse elementære matvarene i det siste. Tre: Vi hadde fått i oppgåve av sambuaren vår å byte eit uhøveleg klesplagg tilhøyrande dotter vår, mot ein tilgodelapp på ein barneklesbutikk. Katër: Vi ynskte å intervjue ei samestudine med sikte på ein artikkel i avisa Ságat om Saemien Studeenth Tråantesne, samisk studentforeining i Trondheim, og hadde avtalt å møte henne i sentrum. Pesë: Vi ville gjerne spare pengane det kostar for bussbillett ned til byen, og heller berre ta bussen opp att. 37 kroner er mykje pengar i 2018.

Mange vil kjenne oss som typen som liker å sitja, sitja inne og pimpe når sola skin. Men det kan vera interessant å sjå på tilhøva utomhus òg. På denne turen fekk vi faktisk oppleva nokre delar av byen vi knapt nok har kjent til tidlegare, fordi dei er så avsidesliggjande, nemleg Vestlia og Othilienborg. Vi meinte å ta forlokkande bilete derifrå med smarttelefonen vi nyleg har vorte påtvinga, men den hersens tingesten dreiv og sette seg sjølv i flymodus, så det vart ikkje noko av det. Det var ikkje før vi plutseleg og mirakuløst dukka opp på Moholt, at telefonen fann det for godt å gå ut av flymodus att.

Undergang under E6 på Moholt. Det var ikkje dette vi eigentleg tenkte å ta bilete av, men slik vart det altså, då den fordømde telefonen i det lengste var i flymodus. 

Deretter gjekk det slag i slag bortover mot Valentinlyst og Tyholt, gamle og kjære trakter for oss. Her låg nemleg kjellaren vi budde i då vi fyrst kom til Trondheim som bondestudentar. Men han er sikkert fylt att med sement for lengst, og vi ville ikkje risikere å få humøret øydelagt ved å gå nedom der. Vi snakka ikkje til nokon, men vi nikka til fleire, ikkje minst mange dyr. Ja, vi såg faktisk både brunsnigel, kråke, ku og hest under vandringa, sistnemnde både ståande og sitjande. Vi ordna oss så vi kom ned forbi Festningen, eit anna vakkert område. Men opphaldet her vart diverre skjemma av ein slags festival dei dreiv og planla, med eit skyhøgt støyvolum allereie under øvingane. Når vi blir åtekne av Iran, som alle ser ut til å frykte no, skal festningsverket vårt altså forsvarast av fulle folk som ikkje høyrer bombene for berre diskomusikk. Godt å vita!

Blinkskot: Nidarosdomen og Kristiansten festning i eitt og same bilete. De skal vera glade for at dette er eit bilete og ikkje ein film med lyd, for det var reint hustrig kva katzenjammer som skar oss i øyro der vi stod og fikla for å få telefonen ut av flymodus.

Internett estimerte på førehand éin time og sju minutt på den beinaste vegen frå Risvollan ned til sentrum. Men vi brukte nesten nøyaktig så lang tid inkludert alle omvegane og alle gongene vi gjekk feil og måtte snu, og ikkje mist alle pausane vi måtte ta for å prøve å få telefonen ut av flymodus. Hadde vi hatt ein stegteljar, ville han nok ha synt ein del steg, men det har vi ikkje, og det skal vi aldri få. Men vi kjende at vandringa tæra på isteren, det gjorde vi, og vel framme i sentrum måtte vi omgåande utjamne energitapet ved å eta ein enormt god lunsj på kafeen Thai Thai på Trondheim torg. Det var såkalla buffe, endåtil med kaffi og kaker inkludert.

Ved målet, der og då ein lykkeleg augneblink. I ettertid ser vi at telefonen på dette tidspunktet openbert var på veg inn i flymodus att, og der er han enno.

Endå ein strek i gleda skulle det diverre vi bli: Vi fann pastinakk, men peparrot greidde vi ikkje å lokalisere på ein einaste butikk i heile Trondheim sentrum. Noreg, det siste u-land! Likevel, alt i alt var det ein vill og poetisk tur vi seint vil gløyme. Takk til føtene, skorne og grunnen under dei.

Shabbat shalom

Som ingen vil hugse, omtalte vi for to år sidan ei såkalla byvandring i det jødiske Trondheim, i regi av vår bridgeven rabbi Ralph "Raffe" Buchmann og historikar Terje Bratberg. Dette var alt vi den gongen fekk med oss av den årvisse Jødisk kulturfestival. I fjor vart det ingenting overhovudet for vår del, men i år ynskte vi ein revansje. Så vi kika litt på programmet, og oppdaga noko som verka svært forlokkande fredag aftan, nemleg ei vaskekte jødisk sabbatsfeiring. Her kunne vi slå ein haug med fluger i ein smekk: Så lenge det ordna seg med barnevakt, kunne vi ta sambuaren vår med på noko passeleg romantisk, samstundes som vi igjen kunne glede Buchmann med vårt nærvær, glede oss sjølve med mat og vin, og til overmål lære om kultur, religion og anna. Så vi tinga to billettar, og susa nedover til Hotell Augustin i seinsumarsola.

Vi veit jo at mange av dykk er kritiske til Israel av relativt sosialistiske årsaker, medan andre av dykk er reine nazistar. Sjølve var vi sterkt israelsvenlege i barndommen og ungdommen, men kva kunne vi for det, oppvaksne som vi var i ein pinsekarismatisk heim. Alt vi høyrde var shalom, halleluja, hosianna, maranata, "Gå, Sion, din konung att möta, / Jerusalem, gläds åt din Gud," og så seint som i 2008 var vi faktisk i eit blautkakeselskap i Sandgata i samband med staten Israels 60-årsjubileum. Med åra har vi heldigvis byrja sjå ting frå fleire sider. Det er ingen tvil om at mykje av det Israel driv med er høgst kritikkverdig, og at så mange kristne er så opptekne av å forsvare denne staten som strengt teke har svært lite med kristendommen å gjera, framstår for oss som ein smule merkeleg. Samstundes er det liten grunn til at vi skal skrive om Israel her, for det er heldigvis ikkje slik at dei jødane som framleis bur i andre land, naudsynlegvis ber ansvaret for syndene til staten Israel. Det går altså fint an å vera ein ven av den jødiske kulturhistoria, som jo må seiast å vera uhyre interessant, utan å vera ein støttespelar for den israelske krigsmakta. At det blir arrangert ein jødisk kulturfestival i Trondheim, med den lange jødiske historia her i byen, er i grunnen berre på sin plass.

Mames Babegenush, briljant dansk klezmerband med mellom anna dragspel og flygelhorn.

Buchmann møtte oss så å seia i døra på Hotell Augustin. Han og dei mest ihuga hadde sjølvsagt allereie vore på gudsteneste i synagogen, dit vi diverre var forhindra frå å dra. Ved langborda måtte Raffe naturlegvis sitja i lag med sjølve sjefsjøden, Ervin Kohn frå Oslo, som hadde ansvar for å leie publikum gjennom kveldens seremoniell, med ymse songar på hebraisk, signingar av vinen og fletteloffen, og så bortetter. Til vederlag kom Buchmann bort til oss under forretten, gefillte fisch, ei form for kalde saltfiskballar, for å forsikre oss om at vi åt godt av vår chrain, eit tilbehøyr laga av peparrot, gjeve farge av raudbetar. Dette kan vera litt kvast, men Buchmann visste openbert ikkje kor glade vi er i wasabi, for vi fann denne greia aldeles utsøkt, som alt anna som har med peparrot å gjera. Hovudretten var salt lammekjøt og gjekk under namnet brust, nok eit jiddisk ord, då heile måltidet jo hadde opphav i eit nord- og austeuropeisk eller såkalla askenasisk jødisk miljø. Til dessert fylgde ei snedig greia kalle kugel, kald bandspaghetti sydd i hopp til ein slags muffin, krydra med kanel og greier, nokså fiffig. Jødane er ikkje fråhaldsfolk, som de veit, så ein trong ikkje sitja tyrst heller. Til overmål var det fleire underhaldningsinnslag, frå ymse musikantar som skulle opptre i større skala vidare under festivalen. Det var fyrst ein verdskjent klezmerfiolinist frå New York kalla Alicia Svigal, dinest det sprudlande ensemblet Kleztory frå Canada, og så det danske bandet Mames Babegenush. Vi liker klezmermusikken svært godt, han er mildt sagt livleg, og minner ikkje så reint lite om sigøynarmusikken far vår pla spela frå rumenske videokassettar, der alt vart kaos då ein masse høns plutseleg kom flygande opp frå ei kurv i salen og inn i skjermbiletet. Men tankane går saktens òg til Isaak Babel, Fortellinger fra Odessa, eller for den del Jonathan Safran Foers elleville Alt blir klart og betydelig. Neste år vonar vi det blir Matisyahu. Den jødiske kulturen er rett og slett eventyrleg rik, det kan ikkje stikkast under stol. Vi skulle ha reist oss og dansa, men ville ikkje risikere at den nokså laustsitjande kippaen ramla av hovudet vårt. Det gode var at vi då hadde nokre krefter att også etter arrangementet, til å gå og ta ein drink med Vilde, og fordøye dei mange tusen inntrykka.