Ein ettermiddag med Buchmann

Berre éin gong har vi fått ein e-post frå Ralph "Raffe" Buchmann. Det var då han tok oss i å omtala ein tilfeldig israelar som "israelitt". Det finst fleire moglege forståingar av omgrepet "israelitt", men ein viss relasjon til jødisk etnisitet ligg vel i botnen. Ein israelar kan derimot godt vera ein arabar, eller kva som helst. Dette burde vi sjølvsagt ha tenkt på, så vi la oss langflate og orsaka.

Mange vil kjenne Buchmann som ein utspekulert bridgespelar, men i tillegg er han altså jøde, og forstandar i den mosaiske forsamlinga her i Trondheim. Det bør for så vidt ikkje koma som noka overrasking, for det har jo gjennom lange tider vore mange jødar i Nerbyen, der Bridgehuset ligg. Området var ein gong temmeleg forslumma, men mange jødar kjøpte opp eigedom og byrja forretningsdrift der, kloke og driftige som dei alltid har vore. Eit vanleg jødisk etternamn er Kahn, fylgjeleg vart området stundom kalla "Kahnans land". Sjølv om han plasserte oss i dei forferdelegaste kontrakter den eine gongen vi har spela bridge med han, har vi faktisk stor sans for denne Buchmann. Han er ein snedig type.

Det fekk vi ikkje minst sjå i ettermiddag, då han og historikar Terje Bratberg stod i spissen for ei byvandring gjennom det jødiske Trondheim. Det har vore jødisk kulturfestival i helga, med konsertar og det heile. Diverre fekk vi ikkje vore med på meir enn akkurat denne byvandringa, men det var ikkje verst berre det. Buchmann hadde full kontroll på alt, og måtte støtt og stadig gje historikaren ein korreks for småe detaljfeil. Ferda gjekk frå synagogen, som visstnok er den nordlegaste i verda om ein ser bort ein sumaropen synagoge i Alaska, ned forbi Frukyrkja til Nerbyen, deretter ut til stakkars Sissi Klein på benken sin på Kalvskinnet.

Buchmann til venstre, Bratberg til høgre. På hjørnet av Brattørgata og Krambugata.

Det var særs interessant å høyre litt meir om historia til jødane her i byen. Vi har alltid likt jødar temmeleg godt. At dei er smartare enn oss andre, kan det ikkje herske den ringaste tvil om, og det fortener dei vyrdnad for. Før var vi ganske glade i Israel òg, men til vårt forsvar vil vi seia at vi knapt nok kunne for det. I pinsemenigheita vi vaks opp i, lærde ein frå barnsbein av å seia "Shalom aleichem" og elske Israel og alle jødar. Vi hugsar faktisk at vi – det må ha vore i 1998 – var på eit kristeleg party for feire 50-årsdagen for uavhengigheitserklæringa til staten Israel. Det var ein fin fest, det skal vi ikkje leggje skjul på, men etter kvart har vi innsett at Israel har nokre stygge svin på skogen, dei som mange andre. Heldigvis er ikkje dette ein blogg om politikk, så meir vil vi ikkje seia om den saka der, som uansett er altfor komplisert for eit skralt hovud som vårt. Men takk, Raffe, for ein hyggeleg ettermiddag, og mazel tov.