Rageaholics anonymous

Det fyrste steget i tolvstegsprogrammet er å innrømme at ein har eit problem. At vi har dette problemet er det nok ikkje mange som veit, då vår føretrekte form for raseri er den passiv-aggressive. Men av og til tippar det over jamvel for oss, og då kan den heilage vreiden koma til syne. To særskilde personasjar er så provoserande av natur at vi ikkje har eit snev av dårlege samvit for å radbrekkje dei – verbalt, altså: Det er Stein Bjerkset og Liv Marit Grude. Etter Proffen-cupen i helga vil vi føye Svein Arild Naas Olsen til den lista, for å sitja og snakke i kvart einaste kort gjennom ein heil runde à tri spel, kvalifiserer eigentleg til halshogging – verbalt, altså. Det gjorde ikkje saka betre at makkeren vår i den runden var nettopp Bjerkset, som truga med å mergspalte Olsen, og kjølhale oss om vi ikkje tilkalla TL på same Olsen – non-verbalt, altså. For ein stor del gjev vi blaffen i det åttande og niande steget, som handlar om å søkje forsoning. Men vi kom òg skade for å vera krasse mot ein god ven og støttespelar gjennom mange år, og han fortener ei orsaking.

Riktig nok, Odd Roar "Keegan" Smisetfoss, synst vi det var i overkant å tvinge oss til å spela 5 kløver dobla der vi mangla hjarter ess, ess, dame i spar og hadde tiaren tridje i kløver mot kongen femte, spesielt sidan motpartens 3 grand knapt nok stod. Vi meiner òg det var feil å ta ut i 4 kløver på fire småe kløver då motparten dobla 3 grand. Sistnemnde kontrakt var åtte eller ni stikk avhengig av motspelet, men å sitja og surre i 4 kløver dobla på fire småe mot tri småe, var ikkje vår kopp te. Vi likte i kort sagt dårleg å gå 800 på båe dei to siste spela, i ei tevling vi låg an til å kunne vinne med ein sterk sisterunde.

Per Erik "Pil" Austberg, ein av avlidne Rune "Proffen" Brattgjerds beste vener og ein av Proffen-cupens nestorar, underheldt vakkert på klaviaturet under helgas tevling i Frimurerlogen. På veggen heng patinerte og glaserte rokokkoportrett av tidlegare vinnarar av tevlinga, som Per Nordland, Jan Emil Græsli, John Våge og underteikna. 

Men det er ikkje poenget. Alt det der eg bagatellar, og vi overreagerte. Det viktige er fylgjande: Heilt fram til denne siste runden, hadde sjølvsame Smisetfoss ved gjentekne høve snakka om at han skal kjøpe eit hus i Karibien, der vi skal få koma og bu i lag med han. Han sa ikkje meir om kva øy det vil bli, men det skal iallfall vera i Karibien, og resten av livet skal vi sleppe å bekymre oss for noko som helst. Så kvifor laga vi slikt drama kring dei nokre tusen grunkane vi tapte på ikkje å vinne Proffen-cupen (som vi forresten neppe hadde vunne uansett utfall av den siste runden)? I huset i Karibien treng vi openbert ikkje ei krone for å leva som grevar. Der kan vi sitja med Smisetfoss heile dagen, kvar einaste dag mange tiår inn i framtida, og hyle paraplydrinkar og diskutere dei to kløverkontraktane i siste runde av Proffen-cupen 2018. Vi skal berre attervende til gamlelandet ei helg før kvar jul, for å spela nye utgåver av Proffen-cupen, som nok vil gje oss endå mykje meir å snakke om. På attersyn i Karibien, Odd Roar! Eller for å seia som vi ofte har sagt, med den mest notoriske av alle rageaholics, George Costanza: "Serenity now, serenity now!"