Att kila upp til Nisse

Det har vore magert på denne vevstaden i ei god stund, det skal vi vedgå. Men etter tolv dårlege månader kjem alltid ei god helg. Som no i helga, då vi tok med sambuaren vår på ei utflukt. Det var ei gamal avtale oss imellom at sidan vi fekk dra på den sjudundrande ferieturen vår til Lakselv i sumar, måtte vi ha lyst til å spandere noko tilsvarande på henne litt seinare på året. Slik sett vil vi estimere at helga i Lakselv, der vi forresten budde og åt gratis, til slutt kosta oss ca. 20.000 kroner. Men noko må ein jo finne på. Takk til svigerforeldra våre som tok hand om barnet i helga; det ville kosta oss ytterlegare ei formue å leie anna barnepike.

Det vart så vi drog til Stockholm, der Vilde ikkje hadde vore på lang tid, og underteikna berre har vore på snøgg gjennomreise, på veg til ymse avkrokar i Aust-Europa. Så det kunne jo vera vel verd å sjå litt nærare på denne byen, som vi alltid har tenkt på som vakker og forlokkande. Vi kjenner han best gjennom vårt barndoms idol Cornelis Vreeswijk, og vi må seia at det var stort for oss å få sjå "in real life" alle dei songomsungne stadene vi berre kjenner frå musikken hans: Kungsträdgården, Nybroviken, Tunnelbanestationen, berre for å nemne nokre. Den gyllene freden rakk vi diverre ikkje å få med oss, men han er visst uansett ikkje heilt som på Polaren Pärs tid no lenger.

Svenskekongen, den døgenikten, var ikkje særleg glad for å sjå oss. Men det var i grunnen gjensidig. 

Vi såg jo at Pär, og Vreeswijk, saktens må ha hatt sitt å stri med i Stockholm. Det finst ei overklasse der i byen, det er det ingen tvil om. Vi gjorde ei synfaring i båt kringom Södra Djurgården, og såg dei utrulegaste feriebustader for eliten. Svenske tilstandar av verste sort! Men elles møtte vi mange hyggelege folk, nokre fåe av dei etniske svenskar, dei fleste hakket mørkare. Til dømes kom sjølvaste Hare Krishna hoppande forbi i ei av dei fornemme shoppinggatene, dansande og messande som alltid før, og det sette vi stor pris på. Sverigedemokraterna, som subba og sjangla nokre hundre meter bakom, fortona seg som svært anemiske i samanlikning.

Svensk jul på sitt fagraste. Vår gamle ven Per Sand var faktisk på elgfarm i Sverike ein gong, i Duved, men det er ei anna historie. 

Men shopping, ja ... Det galdt naturlegvis å få handla litt julegåver, eller iallfall ha planar om det. Vilde fekk kjøpt mange, det aller gjævaste var truleg ein kvensk kaffiost på Gamla stans julemarknad. Men personleg har vi som tradisjon å utsetja heile suppedasen til nokre fåe dagar før jul. Men vi hang no på, og kom med nyttige vink og innspel undervegs, primært: "Treng dei verkeleg det der?" Råda våre vart berre sjeldan tekne ad notam, men for å seia som Vreeswijks svirebror Fred Åkerström: "Sådan är kapitalismen, / otack är den armes lön." Men eit visst honorar for møda fekk vi for så vidt, i form av god mat og drikke som vi betalte sjølv. Men det var jo hyggeleg at Vilde i det minste ville eta og drikke i lag med oss.

Vi och Nisse Ferlin.

Vi vil gjerne la ein annan poet få avslutte vår vesle epistel frå Stockholm. På veg frå busstasjonen til hotellet kom vi nemleg over eit for oss tilsynelatande tilfeldig stelle, der to gamle polarar sat på ein benk og naut ein mellanöl på deling. Vi ville slett ikkje tenkt på denne asfaltpletten som eit torg, om det ikkje var for at det stod ein tridje mann der, ein mager statue, og at skiltet på veggen bar påskrifta "Nils Ferlins torg". Då hugsa vi eit vers av nettopp Nils Ferlin, ein diktar som heller ikkje Vreeswijk og Åkerström var ukjende med. Vi må ta det fritt etter minnet, etter ein annan fyr som òg tok det fritt etter minnet, men det er uansett ei passande oppsummering av helga vår i Stockholm.

Jag satt i stolen.
Nu är den tom.
Var tog jag vägen?
Har någon sätt mig?