Laudamus te

Det vil føre for langt å gå inn i våre familiære tilhøve på denne bloggen, då desse er kompliserte og til dels uforståelege. Men vi kan nemne at vi har fire sysken, derimellom ein yngre bror, som forresten er det einaste heile syskenet. Han fylde år nyleg, og i slike situasjonar finst det gjerne ei forventning om eit selskap, helst med sodd og skjenning, etterfylgd av kaker med diverse krem.

Men så har det seg slik at vår yngre bror er veldig spesiell og merkeleg. Han har til dømes mange fikse idear kring dette med mat. For det fyrste er han ein utdanna servitør og vinkelner som har arbeidd på grasiøse restaurantar, og dette er kanskje noko av grunnen til at han vanvyrder ein del typar mat som vi sjølve held for heilage, det vere seg kjøtkaker i brun saus, fiskebollar utan fisk, ihelkokt potet med smør og salt, og så bortetter. For hans del har det gått meir i breiflabbcarpaccio med røykt ostekrem, fritert dill, avrugakaviar, eple og redikk, rypelårterrin med foie gras, laukkrem, lauk, gulrot, nepe, chorizosky og sennepsskum, Roquefort-is med tomatmarmelade, Taleggio-fondue og rugbrød, slike ting. I det siste har han søkt meir og meir mot det kortreiste, økologiske, for ikkje å seia buddhistiske, og nokre dagar går han så langt som til å vera vegetarianar.

I bursdagsselskapet hans i Midtbyen var det difor ikkje ein einaste soddskvett eller sirupssnipp å oppdrive. Nei då, her var det invitert til "teselskap". De høyrde rett: teselskap – i Noreg! Det byrja klokka fem om ettermiddagen, midt i middagstida, så difor serverte han kokosnøtt og mango i olivenolje til teen, samt mikroskopiske tomatar og agurkar, og òg nokre eksklusive ferskenar delte opp i småbitar. Det var to slags kinesisk te, vi hugsar ikkje namna nøyaktig, men vi trur det var ching chong- og chang ching-te, frå høvesvis høglandet i Burma og låglandet i Laos.

Frå teselskapet. Frå venstre vår yngre bror, vår eldre svoger, vår eldre syster, vår eldre mor, vår yngre dotter og vår eldre sambuar. 

Bror vår sver dessutan til eit enkelt møblement, så selskapet føregjekk på golvet. Men der var det ikkje ulugumt å sitja, for han har ei stor matte, som er ei "bekymringsfri sone" i livet hans. Den einaste bekymringa var at teen var for varm, men dette løyste han ved å hente fram iskalde småe steinar frå frysaren, som omgåande gav temperert te i glasa. Ei anna bekymring var for så vidt at dottera vår kom til å krabbe opp i kannene med glovarm te, men ho lo då ho i staden fekk drikke av teen, og ikkje minst då ho fekk ein iskald stein lagt mot kjakane.

Diverre heldt sambuaren vår, som kom så å seia rett frå jobb, på å sovne der ho låg på golvet og drakk te. Det var, for hennar del, ikkje nok koffein i teen. Men på spesiell førespurnad fekk ho, under tvil, innvilga ein kopp eksklusiv kaffi. Sjølve våga vi ikkje å spørja om å få smaka, vi var så nøgde med teen. Som ein ironisk gest serverte bror vår jamvel ein liten sjokoladetrøffel til denne kaffien, og lo godt av noko så dustete. Men på denne måten vart det ikkje berre kinesisk teselskap, men òg litt norsk kaffislaberas, og alle var nøgde då det i rett tid var over.

No skal bror vår snart dra på fjelltur, og bursdagsgåva vår til han er at vi skal stikke innom leilegheita hans og vatne plantene. Kven veit, kanskje vi faktisk snik til oss ein kopp te medan vi likevel er der. Metabolismen vår har fått smaken på denne underlege drikken, som er så mykje lysare og lettare enn kaffi kokt på førre vekes grut.