Nytt innlegg

Her om dagen fekk vi eit spørsmål frå sambuaren vår, som forresten er lei av at vi omtalar henne som sambuaren vår og ikkje som det ho heiter: "Kjem det ikkje snart noko nytt på bloggen?" spurde ho. Vi sleit med å forstå spørsmålet: "Kva meiner du?" spurde vi. "Kvifor skulle det det?" "Vel," sa ho, "når du har ein blogg, forventar jo folk oppdateringar. Bror min, til dømes, er innom minst kvar fjortande dag for å undersøkje om det har kome noko nytt, men i det siste har han vorte skuffa."

Vi heldt på å falle av stolen. Folk? Gjestar? Menneske? På nettsida Diverse opplysningar? Det hadde vi aldri trudd. Dei har vi aldri sett. Vi har alltid tenkt på denne sida som vårt eige vesle ekkokammer, og vi har likt det såleis. Men når vi no går inn og ser på statistikken, og han påstår at opp til ti personar er innom her kvar dag, må vi sjølvsagt gjera noko for å blidgjera dei.

Løysinga er dette innlegget, vårt kanskje finaste nokon gong. Vi ser av eit interaktivt kart at dei fleste vitjarane våre er russarar, heilt nord til Franz Josefs land og Severnaja Zemlja, og vi føler sjølvsagt ei ekstra omsut for desse. Vi kan ikkje russisk, men det er lett for dei å lære seg norsk eller tysk. Då kan dei venteleg ha glede av nokre vakre ord av Bertolt Brecht, her i omsetjing ved Johan Grip. Diktet handlar om nettopp det å vera ein gjest.

Gjestene du ser
har asjett og kopp.

Du
har bare fått en kopp,
og da du spurte når teen kommer,
ble det svart: Etter maten.