Ingen väckelse, ingen oro, intet andligt bekymmer

Igjen har de skuffa oss, men igjen er det vi som ler sist, for det er verst for dykk sjølve. Onsdag aftan heldt vi eit føredrag i Prestegardslåna på Melhus, med tittelen ""Ens ropandes röst i öknen"" – Lars Levi Læstadius og læstadianismen", og berre fåe av dykk som les dette, kan med handa på hjarta seia at de var der og høyrde på oss. At føredraget var spesielt bra skal vi på ingen måte påstå; til å operere som lærarar har vi neppe meir enn eit absolutt minimum av pedagogiske evner. Men det er ikkje poenget, poenget er snarare fylgjande: Med den slette karakteren dykkar, og den daddelverdige livsførselen, kunne de hatt godt av å høyre litt om Læstadius og hans førebiletlege liv og vyrke. 

Grunnen til at vi heldt dette føredraget, var at religionslærarinna vår frå vidaregåande, den gamle venninna vår Kristine "Kikki" Kaasa Moe, inviterte oss til å koma og predike over eit valfritt emne, totalt "con amore". Det er over eit halvår sidan vi fekk tilbodet. Då budde vi enno i Lakselv, og vi tenkte at temaet burde ha noko med boreale, for ikkje å seia frigide tilhøve å gjera. Sidan vi lenge har hatt ei interesse for Nordkalottens kulturhistorie, og for Læstadius spesielt, var valet enkelt. Vi fekk jo òg fyrstehands røynsle med læstadianarar, då vi gjorde den historiske prestasjonen å bli valt inn i kyrkjelydsrådet i Porsanger sokn, jamvel om vi ikkje eigentleg er religiøse. Men læstadianarane er no eigentleg ikkje så mykje verre enn andre fanatikarar, og fanatikarar finn ein jo på nær sagt alle omkverve i samfunnet, det vera seg innan idrett og kosthald, mote og utsjånad, pengar og glamur, politikk og makt ... Det som er sikkert, er at Læstadius var ein intelligent og kul fyr, og at alt det som epigonane hans har føreteke seg, må stå for deira eiga rekning. 

Kåre Kivijärvis kjende fotografi "Læstadianere", forresten teke i Indre Billefjord.  

Meir vil vi ikkje seia om innhaldet i føredraget, for de som var så plebeiske at de ikkje møtte opp, fortener ikkje å få det servert gratis no i ettertid. Men det kan kjøpast for ein rimeleg penge ved å sende oss ein e-post. Vi vil avslutte med å takke Kikki for oppdraget, og ikkje minst takke dei fåe andre som sat i salen: Ein assistent på bruket, sambuaren vår, to gode kollegaer på den daglege arbeidsplassen vår, ein utflytt porsangerværing med fylgje, eit mellomaldrande ektepar som kom med diverse kritikk, og ein eldre herremann som stilte eit godt spørsmål. Dykk andre helsar vi til avskil med Læstadii skildring av kyrkjelyden i Karesuando, då han byrja som sokneprest der i 1826 – med den vesentlege merknaden at sokneborna i dette tilfellet må jamstillast med dykk lesarar: "Församlingen var genom krögare och fyllhundar, rentjuvar och bedragare så djupt sjunken över öronen i fördärvet, så att fingerspetsarna knappt syntes."