Pinnibelt

Som nokre kanskje har fått med seg, fekk vi til den 29. bursdagen vår to pinnedyr, i gåve av den svært dyregode eldre systera vår. Ho har halde både edderkoppar, slangar og ymse øgler, no held ho katt, høner og liknande. Sjølve har vi berre hatt eitt kjæledyr tidlegare, og det var òg ein vandrande pinne, som vi gav namnet Benito. Han fekk eit langt og lykkeleg liv i lag med oss på den gamle hybelen vår på Valentinlyst, den såkalla Kjellaren. Men på Risvollan, der vi no bur, må det vera eller anna med klimaet eller dei kulturelle tilhøva som ikkje høver den sære personlegheita desse skrømtinsekta (phasmatodea) gjerne har. 

Det eine pinnedyret døydde nemleg etter berre fåe dagar. Det andre, som vi rakk å døype Grautpinn, greidde seg tilsynelatande godt i ein månads tid. Deretter gjennomgjekk han eit hamskifte så dramatisk at det kosta han fire av seks bein, og sambuaren vår sende ut daudsmelding til slekt og vener. Det var ei overdriving, i røynda var han berre i koma, og han vakna opp att etter kvart. Vi vurderte aktiv daudshjelp, men det er no ein gong slik at beina kan vekse ut att på desse skapningane, så all von var tilsynelatande ikkje ute.

Men så var ho likevel det, for nokre veker seinare ebba livet til den vesle pinnen stille og fredsommeleg ut. No klamrar vi oss til vona om at dette dyret med den utrulege evna til sjølvformeiring, kan ha etterlate nokre egg i jorda, ein liten kvist eller to som kan føre den stolte arven vidare. Men kva med oss: Er vi eigentleg verdige ein andre sjanse som forsyrgjarar? Enn så lenge må vi trøyste oss med Inger Hagerups vakre dikt om hennar eige pinnedyr, "Strofe med pinnen", som vi òg siterte ved Benitos daud.

Den gang jeg levde, sa den døde pinnen,
da var jeg bare jeg og ingen annen.
Nå er jeg havet, himmelen og vinden
du føler stryker deg så svalt om pannen. 

Jeg elsket deg nok, men jeg så deg ikke.
Jeg var meg selv for heftig og for meget.
Nå ser jeg på deg med det store blikket
som solen modner kornet med på neket.

Det var for trangt i rommet og i tiden.
Men døden er så åpen og så stille,
og alt har hendt for lenge, lenge siden
av disse altfor mange ting jeg ville. 

Og når du kommer etter, hvisket pinnen,
da skal jeg vente i den svimle svingen.
Bak havet og bak himmelen og vinden,
der vi skal være evige og ingen.