Vi blir eldre

"Jeg blir eldre, mitt liv / begynner å ligne veggene i fraflyttede / rom der bildene er blitt fjernet, ett / for ett". Slik byrjar eit dikt av Stein Mehren, gjeve ut i 1990, som vi har tenkt på no og då oppgjennom åra, og kom i hug att no i kveld. For det gjeld jo oss òg. Ikkje minst blir det tydeleg når ungdomsheltane våre byrjar døy, som nettopp Mehren har gjort no, så seint som i går. Han vart 82 år gamal. "Tiden," skriv han i eit anna dikt, "dens dragsug igjennom oss / av glemsel, glemsel".

Stein Mehren. Eit andlet ein ikkje gløymer så fort. 

Vi kunne sagt mangt og mykje om denne forfattaren. Då vi i tenåra verkeleg byrja interessere oss for lyrikk, var han ein av dei vi fyrste vi oppdaga. I ettertid har vi vel innsett at ikkje alt han skreiv er like spennande, at han kanskje brukte vel mange ord til tider, og ikkje hadde tronge å publisere absolutt alle dei ufatteleg mange dikta han publiserte. Men vi kastar jo stein i glashus når vi seier dette, vi som sit og skriv og skriv på denne tåpelege bloggen. At Mehren var eit lyrisk talent av dei sjeldne er det iallfall ingen tvil om, og han har skrive mange dikt som vi veit at vi aldri vil gløyme. Målar var han òg, men der kjem kompetansen vår til kort, vi nøyer oss med å lesa og resitere. Vi går attende til 1963, då Mehren var like gamal som vi er no, og forfatta fylgjande:

Jeg brøt egentlig aldri opp fra din død
men gav den til vinden. Og nu er det vind
Hva tenker de fjerne fjell når det mørkner
og kvelder som alltid bekymrer hvert tre
Er det min uro som dirrer i gressets hjerte
– min skygge som dypner i stienes vener 

Det blåser i natt som det blåste den natten
Det er sterk vind. Det er som jeg prøver
å rive meg løs i natt; det er som du prøver
å rive meg til deg. Hvem er det som nøler
av oss. Hvem er det som ikke vil gå av oss
Din død er som levende hender omkring meg