En silvergrå missil

I førre innlegg påstod vi at det berre vart ein einaste ferietur i år. Det er ikkje heilt sant. Vi var på ein liten tur til denne veka, men eit prosaisk ærend låg attom han: Vi skulle kjøpe bil. Den førre bilen vår gjekk nemleg nedanom og heim i mars, og forresten var han uansett ein tosetar. No treng vi ei kjerre som kan romme tri; dottera vår i førarsetet og mora hennar jamsides, vi i baksætet med ein bayer, på biltur til Nervei og Gulgofjorden. Så vi fann ei høveleg stasjonsvogn på internett; einaste problemet var at ho stod i Ålesund. Men merkeleg nok kjenner vi nokre tullingar som bur der i kverven, den nyleg nemnde Erlend Gaustad og sambuaren hans, Line Vatnegårdødemork. Så då Gaustad skulle køyre heim til Vatne på Sunnmøre no på tysdag, sat vi like godt på med han. Vilde var òg med. Han køyrde oss gjennom fjordane heilt til Spjelkavik, eller kva det no heitte, der bilen stod og venta, nokså ny og flunkande til å vera brukt.

Etterpå kolonnekøyrde vi med Gaustad til Vatne. Vi miste han berre éin gong. Det var stort å få oppleva denne vesle staden som den gamle studievenninna vår, Line Vatnemorkødegård, er svært stolt av å koma frå. Ho har altså fått med seg barndomsvenen vår Gaustad hit, mot alle odds. Førebels bur dei i ei sokkelleilegheit, men snart blir det barn og hus og heile suppedasen. Gratulerer. Line serverte ein utsøkt moussaka, og vi som ikkje er drektige kunne drikke øl og vin. Vi gjennomførde to rundar av den festlege tankesporten gruble, og diskuterte elles laust og fast. Dagen etterpå fekk vi sjå tomta der familien Vatneødemorkgård Gaustads hus skal stå. Dei får eit vakkert utsyn over vatnet med det festlege namnet, Vatnevatnet. Vi gler oss til å koma attende.

Line Vatnegårdmorkøde framfor tomta der hennar og Erlend Gaustads hus skal stå.

Men klokka går, så vi måtte seia farvel og byrja på heimreisa mot Trondheim. Denne gongen gjekk vi for innlandsvegen, for å få ein slags runde. Fleire påstod at det ikkje er noko å sjå langs denne vegen, men der er vi svært usamde: Romsdalen med Trollveggen og alskens andre fagre fjell, er jo eigentleg eit syn for auga. Vi skrudde på cruisekontrollen, lente oss attende og lydde til Nick Caves Murder Ballads.

Alt gjekk som smurd heilt til vi nådde Risvollan. Der skulle vi inn i den tronge og mørke parkeringskjellaren, og parkering er ikkje akkurat den sterke sida vår som sjåførar. Så vi greidde å svinge inn i murveggen, så høgre bildør fekk ei skramme. Ikkje ei stor ei, men likevel: Ein flott start! Sant å seia tok vi det med knusande ro, for vi har alltid meint at det er det indre som tel, og kosmetiske manglar bryr vi oss lite om. Men så fekk den eldre bror vår, som er svært motorinteressert, nyss om saka. Han meinte det var farleg å la skaden bli verande som han er, at han burde fiksast for å unngå rust, og at dette ville koste oss minst 10.000. "Ti tusen!" skreik vi, og hoppa frå verandaen. Då vedgjekk han at det fanst ei anna løysing, nemleg ein boks rustbeskyttelsesprimer til 79 kroner på Biltema. "Men det blir ikkje veldig estetisk," sa han. Uansett: No er vi verna mot rust att, og på litt fråstand kan ein slett ikkje skimte den vesle skramma. Bilen har i det minste litt personleg preg, han kjennest meir som vår eigen. Nemnde vi forresten kva merke det er? Nei, men no har vi gløymt det. Det som er sikkert er at han er grå, ein bil. Så det er jo flott.