Eit barn av Dagsnytt atten

Ein ideell ettermiddag er ein der vi rekk å eta middag før Dagsnytt atten. Av alle spennande fjernsynsseriar som blir laga i desse dagar, er dette den klårt mest mesmeriserande. Vi set oss litt komfortabelt, blar i ei bok og nippar til ein kaffi med ekstra grut, og så er sjansen stor for at vi glid inn i ein helsebringande liten middagskvil. For nokre interessante diskusjonar kan det jo bli i Dagsnytt atten, men som oftast er det berre falske politikarar som sit og slår kvarandre i hel med innøvde frasar blotta for meiningsinnhald.

Men til poenget: Det held lenge å sitja. Vi liker eigentleg ikkje å liggje, det blir for dekadent. Men i den nye heimen vår har vi fått ein særs retro hjørnesofa frå nemnde daudsbu etter farfaren vår, smal og hard frå den heilage finstova, og sit ein i denne sofaen, sit ein på eit svært formelt og høgtideleg vis, som dei gjorde før i tida. Så her om dagen måtte vi faktisk leggje oss. Men så er det slik at sofaen akkurat i hjørnet har ei diger treplate, til ærverdige pyntegjenstandar eller bilete av for lengst nedgravne slektningar, nærast som eit altar. Så skal ein liggje i denne sofaen, må ein naudsynlegvis liggje med hovudet vendt bort frå fjernsynsapparatet. Men til poenget: Der la vi oss, og Vilde påpeikte med undring: "Men du ser jo ikkje fjernsynet, det fjernsynet du nettopp skrudde på." Men akkurat då var det Venstres Trine Skei Grande som dreiv og babla om dette med olje, som om det ikkje er opplagt at vi rett og slett må trappe kraftig ned på all denne oljen og all denne levestandarden og velferda og tull og tøys, og vi sa som sant er: "Vi greier oss lenge med berre å høyre på den smellfeite kjerringa, vi treng ikkje sjå henne."

Stilleben: Sofahjørne med ny globus, smørkinne, korall, gamal globus, portrett av oldefar, bryllaupsbilete av besteforeldre, portrett av oldemor,  keramikkflodhest, statuett av nubisk prinsesse, hjorteforma kortstokkhaldar,  utstoppa piraja, koparand og kaktus i blomstrete kaffikopp.

"Sånt må du ikkje seia," parerte Vilde. "Er du ikkje klar over at fosteret allereie kan høyre deg?" Men denne protesten protesterte vi kraftig på. For det fyrste: Barnet kan jo sjølv, så snart det kjem attende får sjukehuset og byrjar sjå på Dagsnytt atten, umogleg unngå å leggje merkje til at Trine Skei Grande i stor grad fyller stolen ho sit på, for ikkje å seia skjermen. At det same kan seiast om Erna Solberg er vel òg heva over tvil. Men la oss i den samanhengen i tillegg nemne ein karakter som Bård Hoksrud, så vi ikkje blir skulda for å vera kvinnefiendtlege her. Uansett: Er det éin kvalitet vi skal dyrke fram hjå barnet, så er det evna til å kalle ein spade for ein spade, og ei tønne for ei tønne, og så bortetter. Men unyanserte skal vi ikkje vera, tvert imot gler vi oss stort til å diskutere med han eller ho (ikkje hen!) det vi alltid har krangla så busta fyk om med Erlend Gaustad: Kva er feitast av smellfeit og bælfeit? Deretter: "Et denne chilien, og ha deg ut og leik!" Men til poenget: Litt seinare kjem denne Peter Svaar på skjermen, i den samanhengen at nemnde månefisk Solberg fer til Kina for å smiske for dei kinesiske politikarane, utan eingong å nemne dei tallause menneskerettsbrota desse riskokarane driv med. Vi i Noreg unnser oss ikkje for å sjikanere ein type som Assad, i eit land vi ikkje driv handel med, men finansminister Tom Peng Pung, fiskeriminister Fang En Hai, samferdsleminister Lang Trang Gang og dei andre grønsakene som driv sitt skamlause maktmisbruk i Tibet og Xinjiang, i Hong Kong og på Taiwan, dei kan vi ikkje seia eit skeivt ord om. Éin ting til: Forstår verkeleg ikkje Solberg at kinesarane, radmagre som dei alltid vore, garantert sit og baksnakkar overvekta hennar? Det kler henne ikkje å vera servil, ho bør heller setja seg på dei alle. Men til poenget: Svaar står og snakkar framfor eit bilete av Beijing (det skulle ikkje forbause oss om han eigentleg er på Marienlyst), og Vilde seier: "Han har slanka seg, han Peter Svaar. Før var han jo kjempetjukk!"  

De ser dobbeltmoralen? Men uansett: Det var aldri vår intensjon å bidra til å oppretthalde uoppnåelege kroppsideal og destruktivt kroppspress ved å sjikanere dei feite. Vi vil difor utjamne denne sjikanen med litt vondsinna sjikane av dei tynne. Har de høyrd om han som var så tynn at han måtte springe sikksakk i dusjen for å bli blaut? Han som forresten òg var så tynn at han berre hadde éi stripe i pysjamasen? Ikkje det, nei. Det var fordi han var så tynn at ingen nokon gong såg han.