ኢንተርናትኦናል ዳይ

Vi blir stendig skulda for å vera ein arbeidslaus nisse, og i åtte dagar i slutten av august var vi faktisk det. Men så fekk vi eit vikariat som det no syner seg at vi skal ha fram til sumaren, på vaksenopplæringa i heimbygda vår Melhus, eller Mællus som ho heiter i daglegtala. Det er same bransje som vi arbeidde i på slutten av opphaldet vårt i Lakselv, og vi må innrømme at vi verkeleg liker oss i dette hjørnet av utdanningssektoren. Jo meir vi møter nordmenn, di betre liker vi utlendingar, og i vaksenopplæringa er det utelukkande utlendingar vi underviser. Det kjennest meiningsfullt å få hjelpe våre nye landsmenn til å bli litt betre integrert i det norske samfunnet, som riktig nok ofte fortonar seg som uforståeleg jamvel for oss. Eit anna aspekt bør òg nemnast, som best kan illustrerast med ein liten anekdote, frå ein aftan då vi hadde ete bacalao og skulle få kaffi heime hjå Trond Bårdsen i Tromsø. Då kom denne temmeleg frittalande fyren, som mange nok held for å vera grov og rabulistisk, trekkjande med nokre vakre antikke kaffikoppar med blomar påmåla, som han introduserte med fylgjande ord: "Mi gamle grandtante Oluffa ville nok vorte veldig glad om ho såg at vi faktisk bruker desse koppane som eg ervde etter henne. Slike variantar skal ein òg ta med seg." Likeins var den gamle far vår ekstremt glad i utlendingar, forstod seg mindre og mindre på nordmenn, og drøymde vel eigentleg alltid om å dra langt fanden i vald, bort frå dette suppelandet, til Mauritania, Indre Mongolia, Papua Ny-Guinea eller kva det no var alt i hop. Med andre ord ville han likt at vi arbeidde med utlendingar. Sjølvsagt er dette fullstendig irrelevant, i ein viss forstand, men samstundes er det liten variant ein gjerne kan ta med seg.

Så var det avgjort at skulen no på laurdag skulle arrangere ein såkalla internasjonal dag, der folk i bygda skulle få koma og sjå  kven elevane er. Det vil seia, elevane skulle sjølve gjennomføre dagen, vi lærarar berre koordinere og leggje til rette. Elevane skulle delast inn i grupper etter land, og så få ansvar for å fylle kvart sitt rom med innhald relatert til dette landet. På førehand var det eit møte der lærarane fekk melde ifrå om kva landgruppe dei ynskte å arbeide med. Dei litt smarte ropte kjapt ut "Sudan!", eit land som som er moderat representert ved skulen. Vi mumla eit spedt "Eritrea?" utan å tenkje på at dette er den største grupperinga av dei alle. Eritrea var det einaste landet som skulle ha heile to rom, ikkje eitt. Ut gjennom veka var dei ikkje berre lette å halde styr på, dei viljesterke fjellgeitene frå Raudehavskysten. Men når det er sagt, har vi alltid hatt ein fascinasjon for landet deira. I all blygleik hugsar vi ein episode i baren Familien for ein del år sidan. Vi var der med nokre unge blondiner av det gneldrete slaget, og søkte oss difor raskt bort frå dei i retning bardisken, der det stod ein einsleg mørkhuda mann. "Kvar kjem du ifrå?" spurde vi. "Giss éin gong," svara han. Vi brukte no litt tid på å studere han, studere hudfargen og den generelle kroppsbygninga, strukturen på kraniet, spesielt fråstanden mellom augo, og nasen i forhold til panna, før vi med olympisk sjølvtryggleik fastslo: "Eritrea." Det var riktig! Men sant å seia var det ikkje så vanskeleg, for eritrearane ser unekteleg litt annleis ut enn andre afrikasørforsaharanarar. Vi har sansen for dei, og dei eritreiske romma til den internasjonale dagen vart då òg greie til slutt. Riktig nok forstår vi ikkje at girlander og ballongar, som var det det vart aller mest av, skal vera spesielt typisk for Eritrea. Men kven er eigentleg vi til å uttala oss om eritreisk kultur.

Eritreas heroiske krig for fridom frå overmakta Etiopia varte frå 1961 til 1991, og rundt ein tridjedel av soldatane var kvinnfolk. Bilete frå ei iscenesetjing under den internasjonale dagen på Melhus.

Overskrifta på denne teksten er, som de sikkert har forstått innan no, "Internasjonal dag" på det eritreiske skriftspråket tigrinja. Men vi veit ikkje eingong om dette vart rett. Uansett, den internasjonale dagen vart svært vellykka. Ein heil haug av folk frå bygda kom innom, og alle såg ut til å hygge seg. Elevane hadde sjølve laga mat frå sine respektive heimland, og delikatessane var mange. Eritrearane hadde på seg eritreiske klede, og serverte kaffi på tradisjonelt eritreisk vis, som inneber eit heilt rituale, der ein både skal brenne bønnene og merkeleg nok òg poppe popkorn. Det var eit Herrens mirakel at ikkje brannalarmen gjekk. Etter kvart vart det endåtil dans, og utpå ettermiddagen då tida var ute, verka det eigentleg ikkje som at nokon ville gå heim. Vi vonar og trur at elevane, gjennom møtet med bygdefolket, vart litt betre integrerte i det norske samfunnet. Det som i alle fall er sikkert, er at vi oppnådde målet vårt om å bli betre integrerte i det eritreiske samfunnet.