Katastrofe, skandale

Lesarar med godt minne vil hugse kor frustrerande seriemeisterskapen i bridge vart for oss i førre sesong. Vi hadde endeleg kome oss ut av 1. divisjon og fått innpass på eit lag i 3. divisjon, slik at vi kunne sleppe alt presset, og samstundes få spela på vakre Sunndalsøra heller enn på det grufulle Austlandet. Men så kom vi i skade for å vinne pulja vår i 3. divisjon, og då er det jo rett attende til 2. divisjon, og rett attende til Austlandet. I staden for ein flott køyretur gjennom djupe dalar mellom høge fjell, måtte vi altså køyre langs den tarvelege Trondheimsfjorden ut mot Værnes. På vegen byrja makkeren vår Stein Bjerkset som vanleg å gnåle om system, noko som resulterte i ein spontan narkoleptisk reaksjon hjå oss. Deretter måtte vi sitja på eit fly mellom tette skyer og lesa på det same uforståeleg systemet, og Bjerkset, som sat på sæterada framfor oss, bøygde seg i eininga bakover for å sjekke at vi framleis var vakne. Men no hadde vi kjøpt slike briller som Homer Simpson tek på når han skal utføre juryteneste, med pålimte vidopne augo, som gjer at ein verkar vaken sjølv om ein både siklar og snorkar.

Helga vidare vil vi eigentleg ikkje snakke om, for innsatsen var under all kritikk, ikkje minst frå vår side. Det er brei semje internt i laget om at 2. divisjon får vera ille nok: No skal vi syrgje for å halde oss i denne divisjonen, eller aller helst rykkje ned att i 3. Det er berre å sjå på nokre av dei spelarane som ligg lægst i 1. divisjon i år: Ikkje ein smil å sjå i fjesa deira, langt mindre ein lått å høyre ifrå dei gjennom heile helga. Vi forstår dei godt: Sitja i 1. divisjon og tapa kampar, når ein kan sitja i 2. eller 3. og vinne og vinne – kva er eigentleg poenget? Så er det altså samstundes denne balansegangen, ikkje å vinne for mykje heller, for då veit ein jo kva som kan skje: Ein kan koma i skade for å rykkje opp! Men det må då vel gå an for fem vaksne, velutdanna menneske å unngå ein så ublid lagnad?

Det skulle ein tru, men ikkje di mindre toppar vi resultatlista i pulja vår etter den fyrste av dei to spelehelgene. No er sjølvsagt ikkje dette einstydande med at ein faktisk kjem til å vinne, men det er i det minste ein teoretisk risiko for at det kan skje, og det er meir enn ille nok. Her må mange ta eit oppgjer med seg sjølve, og vurdere om dei har spela som dei skulle etter strategien vi planla på førehand. Det er faktisk freistande å seia at nokre må gå. Både vi, Stein Bjerkset, Asgeir Langen og Ivar Berg har eit ansvar, men eit spesielt ansvar kviler sjølvsagt på lagkaptein Reidar Bårseth. Kanskje bør han revurdere om han verkeleg er rett mann for stillinga han innehar?