På hospitalet

I dag er det ei veke sidan dottera vår såg dagens lys. Som ei oppkalling etter absolutt ingen, har ho fått namnet Lindis. Vi har lenge tenkt at det ville vera fint å få eit barn ein gong. Så den vesle jenta er svært velkomen i livet vårt. Vi liker henne allereie veldig godt, og vi gler oss til å bli nærare kjent med henne, og syne henne kva denne forunderlege røynda har å by på. 

Ho vart teken med keisarsnitt. Dette av di vi allereie i svangerskapets 18. veke fekk vita at ho var ramma av ein uheldig defekt kalla diafragmahernie, mellomgolvsbrokk. Det er det det høyrest ut som, eit brokk i mellomgolvet, som medfører at organ som høyrer heime i buken, kan forflytte seg opp i brysthola, og stela av plassen som hjarta og spesielt lungene treng for å utvikle seg. Hellet i uhellet var at Lindis hadde ein relativt mild variant av defekten. Lækjarane var trygge på at hjarta og lungene ville utvikle seg greitt, og sjølve operasjonen som krevst for å "lukke" brokket er i seg sjølv ukomplisert for dei som kan det. Men dei ville helst at forløysinga skulle skje i ryddige former, og ikkje mindre enn 14 tilsette var i rommet då jenta vart plukka ut, nær tri veker før terminen. Ho fekk tubar og drypp og kraner både her og der i kroppen, utstyr som skulle syrgje for at inkje uføresett kunne inntreffe, og samstundes stabilisere blodtrykk og liknande med tanke på den føreståande operasjonen. Denne vart utførd to dagar seinare, med godt resultat, og morgonen etter kunne vi for fyrste gong sjå henne opna augo frå døsen som alle dei smertestillande medikamenta hadde forårsaka, medikament ho enno treng ein del av, om ikkje anna for å dempe irritasjonen som alt utstyret uvilkårleg medfører. For ho er ikkje kvitt remediane enno, og det vil framleis ta litt tid før vi kan ta henne med oss heim. Det er mange system i kroppen som må koma skikkeleg i gang før lækjarane vil sleppe henne.

Ei lita scene frå Nyfødd intensiv: Griperefleksen melder seg når mor stikk fram ein finger. Vi tør påstå at Lindis har utsjånaden med seg, noko ho har frå mora. Men ytterlegare bilete skal vi likevel vente med, til ho er kvitt alt det medisinske utstyret ho førebels har kobla til seg.   

Så inntil vidare ligg ho i kuvøsen sin på avdelinga Nyfødd intensiv, og vi og mora oppheld oss vekselvis der, vekselvis på det såkalla pasienthotellet nokre hundre meter unna. Ein treng ikkje eingong gå utandørs, det veldige St. Olavs hospital er bunde i hop av alskens korridorar og innebygde bruer. På Nyfødd intensiv arbeider til saman 120 sjukepleiarar og lækjarar med vidare, som alle verkar svært kompetente og omsorgsfulle. Døgnet rundt er det minst éin, ofte fleire, som vakar over vesle Lindis, alt medan ein som forelder får løn utan å måtte gå på jobb. Så ein har ikkje så reint lite att for skattepengane sine.

Til dei som no fryktar at dette skal bli ein babyblogg, eller – endå verre – ein såkalla pappablogg, kan vi garantere at dette er fullstendig uaktuelt. Sjølv om det ville generert millionar av lesarar, skal vi framleis halde oss på den smale stig, og skrive berre om det obskure og apokryfe, det som fåe eller ingen har interesse for. Vi vil òg insistere på å bli tiltala med det Fleksnes-aktige "fader'n", ikkje det moderne tulleordet "pappa", som farmora vår forresten forbaud oss å bruke om vår eigen far. Likevel: I ei stund som for oss er såpass spesiell, kan vi tillata oss å bli litt sentimentale, og avslutte med å dedisere eit lite dikt til dottera vår. Det er eit vi i uminnelege tider har halde svært høgt, og som tilfeldigvis passar veldig godt til denne partikulære situasjonen: Tor Ulvens "Fra en rekordbok":

Se
kvinnen med 

verdens minste
øyne. 

Bare to
skrukkete groper
i hodet 

som avtrykk
etter skjebnens rosiner. 

Hun kan ikke se. 

Men det finnes
dem som mangler øyne
helt. 

Andre blir født
uten hode. 

Andre igjen
blir aldri født. Bare
tenkt. 

De 

har verdens
minste øyne.