Overskrifta er eit ordspel av det avanserte slaget, så det er nok best om vi forklårer det fyrst som sist. For den årlege seriemeisterskapen i bridge nyttar ein ofte forkortinga SM. Same forkorting blir nytta for sadomasochisme. Dette hadde ikkje vore så artig, om det ikkje var for at bridge, og seriemeisterskapen i bridge spesielt, har noko veldig sadomasochistisk ved seg.
I årets sesong, til dømes, ville vi ikkje eigentleg spela i 2. divisjon på Økern i Oslo. Vi ville spela i 3. divisjon i Soknedal eller til naud på Sunndalsøra. Men vi måtte spela i 2. divisjon likevel, fordi vi vann 3. divisjon i førre sesong. Så vil vi så absolutt ikkje spela i 1. divisjon neste sesong, men likevel låg vi og leia 2. divisjon etter fyrste spelehelga, og gjennom det meste av andre helga. Men så kan ein liksom ikkje drive og tape heller, for det smertar jo enormt. Kvart einaste vesle egg, frå makker ikkje minst, er ei smerte av infernalske proporsjonar! Å tape eit spel er forferdeleg! Med denne innstilllinga seier det seg sjølv at ein ligg under det kandinske åket, det sibirske valet, at ein fell mellom to stolar infiserte med høvesvis pest og kolera, at ein er fanga i ein motbydeleg Morton's gaffel! Frivillig å utsetja seg for alt dette, kan ikkje vera noko anna enn sadomasochisme. Men, og dette er viktig, vi hugsar Yogi Berras kjende doktrine: "When you come to a fork in the road, take it."
Meir orkar vi ikkje å seia om seriemeisterskapen 16/17 i dette mediet. Men dei som vil lesa fleire detaljar, kan teikne eit urbilleg abonnement på Boye Brogelands litterære tidsskrift Bridge i Noreg, der vi i fyrstkomande nummer har på trykk ei lengre avhandling om akkurat seriemeisterskapen.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar