Dyret

Som nokre kanskje veit, er vi eigentleg ein pinseven. Det var iallfall det vi vart oppseda til å bli. Dei fyrste orda vi sa, i ein alder av eitt, var det arameiske formularet: "Marana ta!" – "Herren kjem!". Med åra har vi mist litt av barnetrua, men av den dyrebare arven er det særleg éin eigenskap vi har teke med oss: Vi avskyr katolikkar. For ein god pinseven er pavemakta den store skjøkja, dyret, sjølve Antikrist. Helgenar og munkar, avlatspengar og sølibat – piss oss i øyra! Og den norske statskyrkja som driv og smiskar for desse skinnheilage flottenfeirane er ikkje særleg betre. Broder Aage Samuelsen, der har du ein skikkeleg kristen: Drikkfeldig, trekkspelande, amorøs og humoristisk – ein mann av folket! 

Framleis haglar kritikken mot dei kristne i Noreg, for måten dei tedde seg på då dei dreiv og kristna landet. Men vi vil presisere at desse såkalla kristne ikkje var pinsevener, men snarare nettopp katolikkar. Vi vil faktisk gå så langt som til å seia, at ein god pinseven føretrekkjer ein real heidning framfor ein katolikk! For heidningen veit ikkje betre. Katolikken har sett lyset, men vel å misbruke det. 

Alt dette tenkte vi grundig på i Korsvika no på laurdagen, då vi og sambuaren vår bivåna det årvisse Korsvika-spelet. Vi må innrømme at når det gjeld spel, så har vi framleis til gode å sjå noko betre enn Linn Skåbers pinlege komiserie Hjerte til hjerte – Spelet. Mange av desse spela er så svulstige og sjølvhøgtidelege, kort sagt så katolske i stilen, at vi trur vi spyr. Men Korsvika-spelet var eit friskt pust. Det var lettliva og morosamt som eit vekkjelsesmøte i pinserørsla. Det tok ikkje parti for den brekkekle katolikken Olav Tryggvason, men snarare for den gode heidningen Håkon jarl – om no endeliktet hans riktig nok vart litt tragisk.

Scene frå Korsvika-spelet. Håkon jarl i front. 

For ein melhusbygg er soga om jarlen og trælen hans naturlegvis barnelærdom, ei historie som alltid har gjort djupt inntrykk. Vi meiner faktisk å hugse at vi i vår tid, medan vi enno hadde tiltaksevne, skreiv dei fyrste engelske Wikipedia-artiklane om både Rimol, Tormod Kark og Jarlshola. Men éin liten twist ved det heile tok det lang tid før vi byrja tenkje på. Høyr berre her: Vi heiter jo Erlend, ikkje sant. Kven var det som kalla oss det? Far vår, naturlegvis, som òg var frå Melhus. Det var jo eigentleg rart at han, ein manisk pinseven, skulle gje oss eit norrønt namn. Men så går vi nærare inn i materien, til Soga om kong Olav Tryggvason, og les der fylgjande om det krigsaktige oppgjeret mellom katolikken Olav og Håkon jarls son Erlend: "Ólafr sá hvar lagðist maðr fríðr forkunnliga. Ólafr greip hjálmunvölinn ok kastar at þeim manni, ok kom höggit í höfuð Erlendi, syni jarls, svá at haussinn brotnaði til heila." Utlagt, sånn cirka: "Olav såg at det låg ein fager mann og symde, og tok styrvolen og kasta etter han, og hogget kom i hovudet på Erlend, son til jarlen, så hausen brotna radt til heilen, og der miste Erlend livet sitt."

Treng vi seia meir? Det er openbert at avskya for katolisismen er ein lodd i livet vårt. Difor vart vi veldig glade då den katolske kyrkja i Noreg kom under etterforsking for grov økonomisk kriminalitet, og vi vonar dei blir dømde til å smake sin eigen medisin, nemleg bålet. Vi tilrår òg den amerikanske "true crime"-serien The Keepers, sanninga om katolske prestar i såkalla sølibat, og sjølvsagt Johannes' openberrings glitrande skildingar av Antikrist.